Յես ու պատանին հետևում եյինք Բալասի-ապորը, վոր մի ձեռը չեր հեռացնում դաշույնի դաստակիդ։ Մեր առջևից գնում եր ֆուրգոնը։ Թեթև հողմը շարժում եր ոդի մեջ նրա սպիտակ ծածկոցը: Մերթ ընդ մերթ գեղեցկուհին դուրս եր բերում գլուխը և նայում դեպի յետ։
Այդ միջոցներին Բալասի֊ապերը վոլորում եր իր յերկայն բեղերը
և աշխատում եր նիհար կուրծքը կարելույն չափ դուրս գցել:
Իսկ ավազակները չկային։ Կառապանը շարունակ սուլում եր
անհոգ։ Նրա հանգստությունը խրախուսում եր ինձ։ Ստեփանը,
վոր աշխույժ և վառվռուն պատանի յեր, այծյամի արագությամբ
թռչկոտում եր չորացած տատասկների վրայով, մերթ յերգելով
մերթ սուլելով։
Ստեպ֊ստեպ Բալասի֊ապերը բարկանում եր նրա վրա և հրամայում
կառքիդ չհեռանալ:
Հանկարծ ֆուրգոնը կանգ առավ: Բալասի֊ապերը հրացանը
բարձրացրեց, նայեց խրոխտ հայացքով աջ ու ձախ, վոր տեսնի՝
վոր կողմից պիտի հարձակվեն ավազակները։ Վոչ֊վոքի չտեսնելով,
նա մոտեցավ կառքին և ասաց գեղեցկուհուն.
— Ոսկի խանում, մի վախիր, յես իստեղ եմ։
Հայտնվեց, վոր կառապանը ֆուրգոնը կանգնեցրել ե ձիերին
հանգստություն տալու համար։Բալասի-ապերը հրացանը նորից
դրեց ուսին և ձեռքը նորից դրեց դաշույնի դաստակի վրա։
Այդ որը յես բախտ չունեցա ավազակ տեսնելու, և վոչ յերրորդ որը։
Ճանապարհին հանդիպեցինք միքանի ուղտապահների։
Իմ հարցին, թե արդյոք չե՞ն տեսել ավզակներ, նրանք պատասխանեցին
ծիծաղով։
Բանից դուրս յեկավ, վոր Բալասի֊ապոր վառ յերևակայությունն
եր ստեղծել նրանց:
Չորրորդ որը իրիկնադեմին մենք մոտեցանք Բագվին։ Ահա և
ծովը. ահա, վերջապես, Բագուն իր տափակ կտուրներով և նավերի
սուր կայմերով։
Յես բաժանվեցի իմ ուղեկիցներից։
