Մաշտոցի մահից մի ցանի տարի հետս, 443 կամ 447 թվին, կայանում է Շահապիվանի նշանավոր եկեղեցական ժողովը, որի կանոնները մասամբ վերաբերում են պոռնկության: Դրա ժ. կանոնի մեջ կարդում ենք. Յըք լոկ դիւթեն… կրկին գան խանձեցին, մրծսեցին, յոոկր արեցին: Կնշանակի՝ պատվիրում է գյութերին լավ ծեծել, խանձել, մրել ու ուղարկել ուրկանոց, ուր երկու տարի պիտի երկանց ադային գողիների համար: Շատ պարզը ուղարկում էին ուրկանոց երկանք աղալու: Մաշտոցն էլ նույնպես վարվել է ավել ջորբորինաս կոչված աղանդավորների հետ, միայն նրանց ոչ թե ուրկանոց է ուղարկել, այլ երկրից դուրս հանել:
2. «Յաճախապատում Ճառք»։ - Կորյունը հայտնում է, թե Մաշտոցը «բազում թուղթս խրատագիրս և գգացուցիչս ընդ ամենայն գաւառս աոաքէր», բայց այղ թղթերի և ոչ մեկը երևան չի եկել, Բացի այդ՝ նա գրում է. «Այնպիսի աոաւել և բարձրագույն վարգապեաոլթեամբն՝ սկսեալ երանելոյն Մաշտոցի ճառո յաճախագույնո, դիվրապատումս, շնորհագիրս, բաղմաղիմիս ի լուսաւորութենէ և ի հիւթոյ գրոց մարգարէականաց կարգել և յօրինել, լի ամենայն ճաշակօք աւեաարանական հաւատոցն ճշմարտութեան: Յորս բազում նմանոլթիլնս և օրինակս ի յանցաւորացս աստի, աոաւելագույն վասն յաբութենական յուսոյն առ ի հանգևրձևալսն, յերիւրեալ կազմեալ, զի հեշտընկալք և դիւրահասոյցք տխմարագունիցն և մարմնական իրօք ղրաղելոցն ւինիցին, աո ի սթափել և զարթուցանել և հաստահիմն աո ի խոսաացեալ աւետիսն քաջալերել»: Այս միևնույնը գրեթե բաոացի կա և Ագաթանղեղոսի մեջ՝ Ս. Գրիգորի մասին պատմված:
Ունենք ճառերի մի ժողովածու «Յաճախապաաում ճաոք վերնագրով» Կորյունի հիշածը հենց այս գիրքն է, բայց գա, որովհետև դավան արան, կան նշանակություն է ունեցել, Գրիգոր Լուսավորչին է վերագրվել՝ այդ գրվածքին ավելի մեծ հեղինակություն ընծայելու համար, և որպեսզի որևէ կասկած հեղինակի մասին փարատվի, ամեն մի աոանձին ճաոի վրա Ս.
