Էջ:Manuk Abeghyan Collective works vol. 1.djvu/202

Եւ յոտս և ի ձեռս նորա երկաթս,
Եւ խաղացուցանել գնա ի յԱնդմըշն,
Տար Անուշ բերդն կոչեն,
Եւ պնդեալ գնա, մինչև անդէն մեռցի,
Եւ եդև ի վաղիւ անդր ետ Հրաման Շապուհ արքայ,
Ածել դառաջեաւ իւր զՎասակ Մամիկոնեան,
Տզորավարն, սպարպեան Հայոց Մեծաց։
Սկսաւ պատուհասել գնա։
Քանզի էր Վասակ անձամբ փոքրիկ,
ԱսԷ գնա արքայն Պարսից Շապուհ.
«Աղուէս, դու էիր խանգարիչ,
Որ այսչափ աշխատ արարեր դմեզ,
Դու ես այն, որ կռացրեցեր դԱրիս այսչափ ամս։
Եւ այժմ դիմէրղ կտրես ապրել ի ձեռաց իմոց,
Զմահ ադուեսու սպանիր զքեզ»,
«Այժմ քո տեսեալ զիս անձամրս փոքրիկ։
Եւ սուրն իմ ոչ է ընդ իս,
Ոչ ասեր զչափ մեծութեան իմոյ.
Զի ցայժմ ես ցեղ ասիւծ էի և արդ ազուես
Բայց մինչ ես Վասակն էի, ես ձեզ սկայ էի.
Մի ոտնս ի միոյ չերին կայր,
Եւ միւս ոտնս իմ ի միւսոյ չերին կայր.
Զաջ լետան ընդ գետին ւոանէի.
Ցորժամ ի ձախ ոտնս յենուի,
Զձաիւ լեառն ընդ գետին տանէի»ր։
Ապա Հարցանէր թագաւորն Պարսից Շապուհ և ասէ.
«Աղէ՛, տուր ինձ դիտել,
Ո՛վ են լերինքն այնոքիկ,
Զորս ղուն ընդ ունջ սանէիր»։
Եւ ասէ Վասակ.
«Լերինքն երկուք, մի դու էիր,
Եւ մի՝ թագաւորն Ցունաց,
Այն մինչ տուեալ էր ինձ Ասաուծոյ,
Ջցեդ ընգ գետին տանէի և գթադաւորն Ցունաց …
Մինչև մեղկն աչօք րացոք անկաք ի խորխորատ։
Արդ զինչ և կամիս՝ արև»
Ապա ետ Հրաման թագաւորն Պարսից
Մորթել զզորավարն Հայոց Վասակ,
Եւ դմորթն հանել և խուլ խռովավ,
Եւ տանել ընդ նոյն բերդ յԸնդմըջն որ Անյուշն կոչեն,
Ուր արգելին իսկ զթագաւորն Արշակ։