Եդին առաջի նռրա միրգ,
Խնձոր և վարունգ և ամիճ, գի կերիցէ․
Եւ եզին գանակ նմա,
Որպես զի հատցէ ե կերիցէ զիարդ և կամեսցի,
Եւ Դրաստամատ մնծապէս ուրախ առնէր գնա.
Կայը յոտն, և մխիթարէբ գնա։
Իսկ յորժամ արրեցաւ,
Եւ գինին եկն զակամր նորա,
Արբեցաւ, հպարտացաւ և ասէ.
«Վա՜յ ինձ– Արշակայ.
Այս ես և այս, և յայսմ չափու,
Եւ այս անցք անցին ընդ իս».
Եւ զայս ասացեալ գդանակն, զոր ունէր ի ձեռինն,
Որով զմիրգն կամ ղամիճն կամէր ուտել,
Եհար ի սրտի իւըօւմ.
Եւ անդէն սատակեցաւ,
Եւ մեռաւ անդէն ի նմին ժամուն,
Մինչ զես կայբ ի բազմականին։
Իսկ յորժամ զայն ետես Դրաստամատն,
Ցարձակեցաւ, եհան ի նմանէ զնոյն դանակ։
Եւ եհար յիւրում կշաին.
Եւ անդէն մեոաւ և նա ի նմին ժամուն յայնմ։
Բուղ. Ե. 7.
Բերենք մի հատված ևս մի գեղեցիկ դրվագից (Ե. Տ), որի մեջ փառաբանվում է բոլոր հայ «զօրքի», քաջությունն ու տիրասիրությունը։
Արշակը շղթայված, բանտարկված է Անուշ բերդում։ Պապը հռոմեացիների օգնությամբ մտել է Հայաստան, և այնտեղից քշել են պարսիկներին. Բայց Շապուհը նորից հարձակվում է Հայաստանի վրա։ Հռոմեական և հայկական զորքերը պատրաստ են մարտի համար.
Եւ լինէին խառնուրդք ճակատուն.
Ի պարտութիւն մատնեցան զորքն Պարսից,
Մանաւանդ գունդք նիզակաւորացն
Ցարձակեայք մոլեգնեալք, քաջութեամբ,
Զախոյեանս ի վերուստ յերիվարացն յերկիր կործանէին
Ցանդիման թագաւորին Պարսից Շապհոյ.
Եւ ընդ ընկենույն խրախոյս բառնային,
Աղաղակելով ամենայն զօրքն,
Պատերազմիկդ Հայոց համակ,
Զայս բանս ասելով, եթէ՝ «Առ Արշակ քաջ»
Զի գամենայն ախոյեանսն,
Զոր ի ճակատուն յտյն սպանանէին,
