Հանրապես հաճելի է լինում ընթերցումնալս Հեղինակի գրվածքի, չնայելով իր շռայլած գովեստներին ու մեծաբանությանը։ Նա էլ նմանում է նախորդներին, բայց աչքի է ընկնում իր համեմատաբար պարզ ու թեթև, կանոնավոր, բնական ու հարթ ոճով։ Նա գիտե իր խոսքը համեմել հարմարավոր իմաստալից ասացվածներով կամ դատողություններով, կամ գարդարել պատշաճ նմանություններով, ինչպես, օրինակ, հետևյալը։ Գաղիկը պաշարում է Մայմանկի որդի Շապոլհի բերդը, վերջինս իմացեալ և զիւրն և գիշրոց գործակցաց նեղութիւն՝ յանկարծօրէն, իբրև զպտուղ մի ինքնահաս ի բարձր ոստոց ի գոգս անկեալ թափողի՝ այնպէս յանմերձենայի ծայրից ամրոցին սաորիջեալ անկանի աո ոտս երջանիկ իշխանին Գտդկայե։ Երբեմն երկու երեք նմանություններ է բերում միևնույն բանի համար, ինչպես, օրինակ, մեռնում է Աշոտ իշխանը, էղկնի այսորիկ յաջորդէ զաթոո իշխանութեանն Գագիկ եղբայր Աշոտոյ, ըստ նմանոլթեան երկուց ակնավճիտ աղբերց մերձակայից, յորսց մի ոճն նուաղեալ միւսն ևս յալէտ ի վեր ղրղխումե արձակիցէ. ղոր օրինակ և երկուց վիշապաց կամ կորեանց աոիլծուց՝ մինն ղուղեալ միւսն բարձրագոյնս խրոխտայցէա, և այլն (էջ 277):
Հետաքրիր է գեղեցիկ նկարագիրն այն մեծ ողր ու սուգի, որ Գրիգոր Գերանիկ իշխանի սպանման առթիվ անում են ամենքը և նրա կին Ծոփին (էջ 200 և Հան.)։ Այստեղ գտնում ենք շատ նման կողմեր «Սասնա Ծռերի» մեջ կատարված սուգերի։
«Իսկ Համբավ Հգսրին կսրոաեան, իրրև զամպ թանձրամած խաւարային էքեալ սաոակութեամբ՝ եղեալ տարածեցավ ի վերայ Հայաստանեայք, մանաւան, ի վեբայ քաբձբա. գոյն ե սեփական Վասպուրականն կոչեցաւ, նահանգի. յորում տիկնայք և աղախնայք թեպետ, զկանաքի բնսլթեանն պատիլ, խրեանք քարշէին: Որք յաշխարհին գոյն դասնսլթեան՝ մատագ մանկասյն զկաթն. ողբոց միայն պարաանաերունչ երկիրս հայոց:
Իսկ տիկինն խիզախեալ յնպարտեյի զօրութիւն Հզօրին ասէ. «զի դուք եւ մարդիկք և էնդ՞չ գործել զայդ յանզգնիք չիք ուրեք թշնամիք ոչ ուշոտեք պատեալ պատերազմ: Ո՞վ ոք զայդ գործել համարձակեցաւ, եւ ոք ոսկեփետուր ախոյանարձակ քաջազգի վարուժանն իմ հուսահատ առնել կամ ի ծուղակ ընմբռնել կարողանայր, և ոչ ինքն ոձակալ ի նմանէն մեռանէր և ապրել լինէր ինքն: Զայտոտիկ և ևս յաշէա քան զգույնս առէ տիկինն ընդդեմ լալականոցն»: Իսկ իրրև սաալպերալ իրն և Համբալն ճչմարևեևալ կսրսաեան՝ ապա այնուհետև յէրկիր անկեաւ գերես, ի գեանի գնեէա, մսխիր ի վեբայ քնեցավ գլխին, և խաւար ձեռագործ յօգս էնդէ տաճարին: Եւ ի քար ընկեքեա, գպաաալագիր քսգն մարգարտա Հիլս գարգուն, զգեքեայ զսեաւս ի զպեսաիք, ե պաարաոաեա գքխսյ իւր արկանելի. թխակերպգ և յասաք կոչեա, գղսաերս՝ սգսյ սգրսք յսրինկ կարգս, կարգես, կաքսւքանէ դասս գապար-լոր. երրայեքիո և գթագաւորաքն Իսրայէյի նսլյոգհլ աայ զսզրս:
