- 1 օգոստոս…
Այնչա՜փ աղվոր մայրամուտ մը կա դուրսը: Կիրակի իրիկուն է։ Մարգերը պտույտի ելած են ճամբաներուն վրա։
Ահավասիկ հայր մը՝ իր պզտիկին ձեռքեն բռնած։
Ի՜նչ խուլ զգացում է որ կը փրթի այսպես հանկարծ իմ հոգիիս խորունկեն… Այդ խաղաղ, այդ անույշ մարդը — որ հավանաբար սափրիչ է շուկան, կամ սափրիչի աշկերտ — ինչո՞ւ լացնե զիս իմ վարագույրներուս ետին…
Հայր մը իր պզտիկին ձեռքեն բռնած…
- 3 օգոստոս…
Չկա՛ բան մը զոր չկարենամ ընել քեզի համար, ո՛վ իմ սերս:
Գավաթ մը ջուր խմելու չափ հեշտությամբ կրնամ մեռնիլ, ուրախ, երջանի՜կ, եթե այդպես ընել պետը ըլլա քու կյանքիդ անդորրությանը համար։
Մեռնիլ։
Ի՜նչ պզտիկ բան է այդ։
Ահ, ես կ՚ուզեմ քո հոգիիդ համար ընել մեծ, գրեթե անկարելի բան մը — ապրի՛լ…
Ու պիտի ապրի՛մ։ Ակռաներովս պիտի բզկտեմ այն սև թաթը, զոր մահը երկարած է հոգիիս։ Անսահման ուժ ունիմ դեռ։ Ա՛լ լմնցած, քայքայված կարծած այս էությունս տակավին ի՜նչ աղբյուրներ ունի եղեր։ Ապացո՞ւյց։ Ահավասիկ կամքիս սա պայ- ծառ ժայթքումը հուսահատությանս խորերեն…
Պիտի ապրի՛մ։
Պիտի վերականգնե՛մ իմ այս կքած, կիսովին խորտակված կուրծքս․ մարմինս պիտի վերստանա իր երբեմնի մարմարեղեն կերտվածքն ու հպարտությունը։
Իսկ հոգիս պատրաստ է արդեն…
- 5 օգոստոս…
Սերս խելահեղ հորդում մը ունեցավ այս իրիկուն։ Երկու շաբաթե ի վեր կը զգուշանայի նույնիսկ իր ձեռքը համբուրելու։ Ահավո՜ր մարտիրոսություն…
