Զմարդոյն զիա՞րդ բնութիւն
Գիտէ այդպէս սերովբէն, 100
Եւ ուստի՞ այս գիտութիւն։
Խոստովանիմ, ոչ սակաւ
Զարմանք ունին զիս ընդ բանս
Եւ զի սերովբէ չեմ բնաւ,
Ներեսցի՝ ոչ գիտել զայս։ 105
Տանէր սերովբէն թերութեան
Առնն արւոյ կամակար,
Զի Արարչին էր պատգամ
Կամաց նորա կալ պատկառ.
Ուստի ոչինչ դժդմնեալ 110
Ընդ դժպհիլ Ադամայ,
Թևապսւրէ սաւառնեալ.
Դարձեալ ժպտի և գրգայ։
Այլ զի Ադամ ոչ ընդ խաղ
Վշտանայր ինչ զսիրոյ, 115
Ուստի սերովբէն քուն խաղաղ
Արկ զնովաւ ի վերջոյ։
Եւ ի սղոխ զեփիւռին
Թմրի Ադամ և ննջէ,
Դրախտ զնովաւ սոխակին 120
Ի դայլայլիկս գէթ հնչէ,
Թևապարեալ սերովբէն
’նդ աստեղց կաճառս սլանայր
Եւ ընդ կամարն հրեղէն
Անցեալ ճեպէր, համբառնայր, 125
Մինչ յԱթոռոն ի սահման
Ի քերուբից պարառեալ՝
Արարչին կալ յանդիման,
Եւ Տէր՝ յԱթոռսն վերօրհնեալ։
Վեցթևեանն անդ երկոքումբք 130
Քօղեալ զդէմեն պակուցեալ,
Զոտսն՝ ներքին այլ թևովք,
Իսկ միջնովքն թռուցեալ,
Ծխէ զմարդոյն արտասուս
Տեառն ի հոտ անուշից,
