Յէ՜ բանդագուշ ի սէր ոսկւոյ, որ զհոգիդ հանես ձօն,
Զաշխոյժ հոգի պարմանեկին քոյդ թակարդես ի ծուղակ.
Դմա Թոյլ արա գարունագեղ լուսաւորիլ հոդւով օ՜ն,
Քան յորոդայթ ցանցել յիմար խենէշութեան ի վանդակ։
5
Զի՞նչ որ ուսումն ոչ՛ ընձեռէ, ո՜վ դու ժպիրհ ցնդաբան,
Զո՛յր զկուրացեալ հոգւոյ ակունս չլուսաւորէ անաղօտ.
Ջյիմարութիւնդ, յորում Թխսես, նա փարատէ անպայման,
Որում թշուառ քով վիճակաւ զանխուլ ի քէն դու կարօտ։
Բաբէ՜, խաւար մտացդ հոգւոյդ, սին սաղարթիւք քո անձին, 10
Որ ոսկէկիր ըղձաս լինել քան գրագէտ և գիտուն.
Որ անկասկած ղկուրութեան զմթութիւն անփարատ
Ի քոլդ հոգւոյ շեղջցէ ակունս յլաւէժաբար Հաստատուն։
Քո կրպակաց պատուարք, որմունք և խստապինդ մեծ դրունք
Ի քոյդ գլուխ աւերակօք կարկառեսցին լաւիտեան, 15
Եւ քո կրիւք մտաց վարկօք զդածեալ որդիքդ և թոռունք
Զքարի հարցին միշտ անխնայ, իբր զծնունդ քաղդէեան։
Իմաստութիւնն չէ՞ որ զլուսոյ իւր ճառագայթ եօթնաջահ
Հանգոյն արփւոյն տարածանէ հողագնտոյս ի յոլորտ.
Մի թէ և քեղ զկուրութեան մերկել խավար չէ ի ճահ, 20
Բանասիրացս' զի զշինուածս փլուզանես դու յոխորտ։
Թո՛ղ պատանեակդ, մինչ յառոյդ տիս մինչ զօրեսցէ հաստատուն,
Զգայլ գիտութեան ձգել կաթին սերտ փութասցի կամակար.
Թո ղ և լուսով պերճ գիտութեան հոգւոյն կացցեն ջահք փայլուն,
Զի յաշխարհի մի՛ յիւր ընթացս դեգերեսցի վայրապար։
