Սևով կնքած, սև ներկած սև լուրը
Երբ դուրս եկավ Պետերբուրգից անկարծիք,
Խորտակում էր ճամբի վերա սրտերը,
Ուր որ չըկար հոգվո արատ կամ կեղծիք:
5
Այդ մի աղբյուր էր արտասվաց հորդառատ,
Կարծես Նևան ինքն արտասուք էր դարձել.
Կամաց-կամաց վերևից ցած գընալով՝
Հըպատակաց սիրտն ըսկըսավ հեղեղել:
Լսեց իշխան, թողեց զարդը, թխով պատեց յուր անձը, 10
Ոսկենըկար գլխարկներին սև քող իջավ ծածկույթը.
Լսեց ազնիվ, թնդաց սիրտը, ողբաց արքայի մահը,
Վաճառականն ուշաթափած գոռաց. Մեռա՜վ մեր կայսրը
Բայց տես այն կողմ, ի՞նչ առնում է առհասարակ ռամիկը,
Տե՜ս, ի՞նչ ոգով կոծում է նա Նիկողայոսի մահը. 15
«Մեռավ մեր հայր, հայր որդեսեր, հայր հպատակաց սիրող,
Արտասուքով ու արյունով թրջենք նորա շիրմի հող։
Երանի՜ էր, թե գիտնայինք նորա վերջին կտակը:
Ա՜խ, թե մինը ասեր մեզի նորա սրտի սուրբ կամքը.
Այն սուրբ կամքը կատարելու ամենեքին, եմք պատրաստ — 20
Ծեր ու տղա, երիտասարդ, կին, գույք, կալված ու գրաստ»։
Տեսավ ամբոխը արևմուտքում մի մրրիկ բարձրացած.
«Տոն են տոնում մեր թշնամիք»,— նա կատաղությամբ գոռաց.
Մի զվարթուն կերպարանյալ եթերական կամարից
Որ կանգնած էր ժողովրդում՝ կանգնած աննկատ ամենից։
