Ինչքան քնքույշ չնայես,
Դարձյալ բնությունը կըկատարե
Յուր գործը․ դու վեր կընկնես։ 100
Այսպես հարուստը վերջին անգամ
Անօրինակ հուսահատ
Տառապում է մահճի մեջ,
Թափում մահու քիրտ առատ։
Նորա աչքը խոժոռվում է, 105
Երբ տեսնում է յուր տունը,
Փայտանում է զգայությունքը,
Երբ հիշում է յուր գանձը,
Երբ հիշում է, որ թողնում է
Ու ինքը զուրկ ամենից 110
Պիտի մտնի սև հողի ծոց,
Խավար, զրկըված լուսից։
Մահը եկավ, բացեց դուռը․
Մեծատունը սկսավ
Անզոր ձայներ բերնից թողնել, 115
Երբ մահու դեմքը տեսավ։
Զո՛ւր է, չի լսիլ քո ձայնը,
Հետևիր դու կոչողին։
Լաց սկսավ լինել սաստիկ
Սգավորած ընտանին։
120
Վերջին ույժը թափել ուզեց,
Ընդդիմանալ րոպեին,
Ծնոտները սեղմեց սաստիկ,
Ատամները ճռացին,
Թափված ուժից ցնորամիտ, 125
Մահն յուր գործը կատարած
Այլանդակեց յուր երեսը,
Երկու աչքն էլ թողեց բաց։
Անձն իմ, օրհնե՛ այն աստվածը,
Որ փրկել է քեզ մահի 130
Երկյուղիցը, որ հարուստին
