Տնտեսական խնդիրը միակ խնդիրն է մարդու կյանքը և գոյությունը ապահովելու համար. և որչափ ծանր արժեք ունի այս խնդիրը, որչափ մարդը անքակտելի կապված է նորա հետ, այնքան դժբախտ է եղել այդ խնդրի ճակատագիրը։ Նա դարձել է մի քար, որի վերա մարդը քանի՜ և քանի՜ անգամ գայթակղեցավ։
Վերջին անգամ գոռաց նա, «կեցցե՜ ազատություն, կեցցե՜ եղբայրությունս»։
— Կեցցե՜, կեցցե՜, — հնչեցին ամեն կողմից բյուրավոր արձագանք։
Պատնեշներ շինեցին, փողոցների սալահատակները կողոպտեցին, աղաղակ, խռովություն։
— Ի՜նչ բանի վերա եք։
— Չե՞ս տեսնում. ազատություն, հավասարություն, եղբայրություն, կեցցե՜։
— Կեցցե՜, կեցցե՜։
— Թո՜ղ կենան, թո՜ղ ապրին օդի մեջ, — ասաց մինը, որի աչքերը ավելի հեռատես էին։
— Ի՞նչպես, թշվառական դու... Վայրկյանի մի... Եվ շան սատակ կլինիս հարվածիս տակ, եթե կեցցեներ չգոռաս։
— Կեցցե՜, կեցցե՜։
— Այո՜, այդպես. կոպիտ... Անկիրթ... Մինչև այժմ չե՞ս հասկցել, որ աշխարհը լուսավորվել է և չէ կարող այլևս բռնության տանել...
— Մի՜ բարկանար, աղաչում եմ, մի հարցմունք...
— Այժմ կեցցեից ավելի ուրիշ բան չէ կարելի խոսել. կեցցե՜։
— Կեցցե՜— ասաց խեղճ մարդը և հեռացավ հրապարակից։
Տարին չորս եղանակ ունի, իսկ մարդկային կյանքը բյուրավոր չորսեր։ Այն օրերը լոկ կեցցեի եղանակ էր և ուրիշ բանի վերա խոսողը մահի պարտավոր։
Մի քանի օրից հետո, երբ արդեն ազատությունը,հավասարությունը և եղբայրությունը նստել էին արքայական գահի վերա, երբ բոլոր փողոցները և տուները, մինչև անգամ այս անբան գոյությունքը, կարմիր ներկերով և խոշոր տառերով, անբարբառ, գոռացել էին բյուրավոր կեցցեներ, երկու մարդ հանդիպեցան միմյանց մի անկյունում։
— Ողջույն։
— Ողջույն։
—Քանի ժամանակ է, քեզ տեսած չէի, բայց ասես թե խելք կա՞ր գլուխներս, որ միմյանց պատահեինք, քանի որ երեսի վերա մնացած ազգը փրկելու և գերութենից ազատելու հետ էինք զբաղված։ Բայց,—
