օրինացն Աֆգլիոյ մնան միշտ ’ի տեսչութեան Ադմինիստրացիօնին․ իսկ մասնառուք ստանան ամ ըստ ամէ զբաժինսն և եթ։
Եկից այժմ ’ի խօսիլ զայլոց հրիտակաց, թողելոց այսրէն, ընդ այնոսիկ դարձեալ ժամանակս։
Ի գործոցն ինձ յանձն եղելոց և երեսփոխանական թղթոյն երևի, թէ վասն չորից հրիտակաց առաքեմ ’ի Հնդիկս։ նախ, վասն Մասեհի Բաբաջանեան, երկրորդ, տիկնօջն Կատարինեաչ Խօջամալեանց, երրորդ, Յակոբու Եղիայեան և չորրորդ Սարսսի Ծատուրեան։
’Ի դրութենէ եղբօր, հանգուցեալ կտակարար տիկնոջ, հանգուցեալ էլիազի Մինասեան, ՚ի 27-երորդէ աւուր ամսեանն նոյեմբերի 1818 ամի, ՚ի Կալկաթայէ, առ սրբազնակատար Եփրեմ կաթողիկոսն, երևի, թէ բաժին Նախիջևանայ, թողեալ ’ի Կատարինեաչ Խօջամալեանց ’ի ժամ մահուան նորա, եղեալ է 2342 ռուփի։ Յիշեալ հանդուցեալ էլի աղն, որպէս կտակակատար եղբայր հանգուցելոյ քեռն, այր բարեպաշտ և երկեղած, ըստ վկայութեան բովանդակ ազգայնոց տեղւոյ զվերոյգրեալ գումարդ զայդ աճեցուցեալ ամենայն հնարավոր կերպիւք, ’ի ժամ մահու իւրոյ, թողու զայն որդւոյ իւրում Յովհանջանի, պատուէր տուեալ նմա գուն գործել աճեցուցանել զայն, մինչև ցօրն, յորում երևեսցին խնդրակք հրիտակին։
Եւ այսպէս, որդի հանգուցելոյն պ. Յովհանջանն, յետ մահուան հօրն իւրոյ, տնտեսեալ զգումարն զամս յոլովս, ’ի վերջ կոյս անցելոյ ամի վախճանեալ թողու կնոջ իւրում զգումարն վերասաց, նովին պատուիրանալ։
