ապացուցութիւն պահանջին յայնմանէ յորոյ, վասն որոյ գտանի ոք խնդրագործ[1]։
Ես ամենախոնարհաբար խնդրեմ դատ առնել ընդ մէջ իմ և քահանային Բարսեղի համաձայն սրբազան օրինաց տէրութեան կայսերական հրովարտակաւ ծանուցելոց ղեակ՝ ամենայն անձանց և դատաստանատանց, որով և եթ իւրաքանչիւր զրկեալ յուսայ փրկութեան, քանզի նա միայն ապաստան զրկելոց յանիրաւութենէ անբարեբարոյից։ Բարեհաճեսցի հոգևոր կառավարութիւնդ դիտել ի քահանայէն Պոպովեանյ թէ նա որ յերկբայս դտանի արդիս թէ Նալպանտեանն էր գրողն ինքեան զգիր, թէ Ուստայեանն․․․․․․ և թէ Նալպանտեան դպիր չէ դրեալ առ ինքն գդիր։ Ինքն գոլով ծնեալ և սնեալ ի սմին քաղաքի նամանաւանդ բազմաժամանակեայ պաշտօնատար գրագրութեան դմին Ատենի, միթէ չգիտէր թէ Ուստայեան դպիր Միքայէլ անուամբ գտանի ի քաղաքիս թէ ոչ, ըստ որում ամք պանդխտութեան նորա չէին աւելի յայնժամ, քան զերիս. և յընթացս նոյնքան ամաց ի չգոյէ դպրի ընձիւղել անմարթ էր. միթէ չգիտէ՞ր թե դիտաւորութիւն հեղինակի գրութեան[2] չէր այլ ինչ միայն բևեռել յիմ վերայ զայդ գրութիւն, միթէ չգիտէ՞ր, թե միքայէլ դպիր ի քաղաքիս բաց յինէ չգտանի[3], այլ զի կենարար վարդապետին Յիսուսհ բան ելցէ ի կատար թէ «զոր խօսեցիք յունկանէ, քարոզեսցի ի վերայ տանեաց», վասն այն և բազմախարդախ հեղինակութիւն քահանային Պոպովեանց աստանօր մերկապարանոց յայտնի, որ տակալին անդէտ դիտեալ զինէն և զիմս մականուանէ հայրենւոյ որ է նալպանտեան, որպէս և դտանի արձան ա դրեալ ի ր եվիզսկի սկազկային ութերորդ աշխարհադրութեան, ուստի արձակեալ օրինաւոր վկայականաւ մտի ի կոչումն հոգևոր զորմէ դտանի ի կառավարութեանդ և գործ և յորջորջէ զիս Ուստա յեան, որ օտար է ըստ ամենայնի ի ճշմարտութենէ միայն՛ ջանացեալ աղտեղել զիս իւրովք սնոտի ծեքաբանութեամբ. ո՛չ այլ զոք[4]՝ ես զԲարսեղ քահանայն միայն դիտեմ գոլ հեղինակ այդօրինակ անպատեհ գրագրութեանց, որով և յայտնեցան այդօրինակ անկանօն
