Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Misak Metsarents, Collected Works (Միսաք Մեծարենց, Երկերի լիակատար ժողովածու).djvu/132
կսպասե տարփոտ իր վարուժանին։
ի՜նչ արբեցությամբ թիթեռն է բացեր,
Լելակի մանրիկ լիճին վրա փրփրուն'
Առագաստաշեն իր կաթ թևիկներ։
հ՜նչ արբեցությամբ ծիրանի դաշտին
Շեկ ծաղիկներուն մը վազե մեղուն,
Ծըծել իգայի պտկունքներն հեշտին։
Ե՜նչ արբեցությամ բ ծովերն են կապույտ,
Գետերն' հորդաջուր, աղբյուրներ' զեղուն,
Լիճեր' խ աժագույն, առուն' շուտա փոլյթ,
Լոռածամ առուն' որ կանցնի քովեն
Ուռեստաններու գեջ, լսնակապույտ։
ի՜նչ արբեցությամ բամպեր կը թոթվեն
Հրաշալի հեղուկն իրենց ըստինքին'
Որ զերթ ասղանի վար կը սողոսկի'
Մարելու երկրին պասուքը ոսկի։
հ՜նչ արբեցությամ բ զայն կո՜ւշտ կը խըմեն
Համագրավ տապեն սարսատած հողին
Ծընունդներն ամեն, ծակտիքներն ամեն։
ի՜նչ արբեցությամ հոգին կ'ընդգրկե
Ալյակն հորդահոս' ծայրիի բույրին,
Ծաթրին, անանուխ, վայրի ռեհանի
Բազմաբուրումներն րստաշխ ու խունկե։
հ՜նչ արրեցությամբ կ'ընդգրկե անի.
Ոոլոր ձևերն ու երանգներն ամեն,
Բոլոր գոքությանց, բոլոր տարրերուն
հր մեջ անդրադարձ ծիածանում են'
Աստվա՜ծն' որ եկավ' չե՜ս գիտեր ուրկե…
|
|
