Այս տողերն ալ հպելով իր խտրոցին, Ենովք Արմեն պիտի գոչեր. «Ի՞նչ հոգիին մեջ մանուկ կրնա՞ ըլլալ»զգացումներուն, տենչերուն,հույսերուն, բաղձանքներունորոնք երկար ատեն ընդարմացած' արևին կենսաբաշխ ճառագայթներուն' Նարեկացիին փոխաբերութիւներուն ալ դատավճիռը կարդալ ((Հբուրվառ կենաց}), <րմանգաղ կամաց}), (Cտնկողին կամաց))վշակի, իմ գրական մեծագույն մտահոգությունи եղած է դպրոցի անճահ պիտ ակումներուն հիմ արական հետավարող մը չըլլալ և խուսափիլ արտաքինազդեցությանց նվաստացուցիչ դրոշմեն, մեկ խոսքով կարեի եղածին չափ ինքզինքս ԸԱաԼ ուժգնորեն կ'րնդվզիմ Ենովք Արմենի այդ անմտած վերագրության դեմ։ Ու բարբառուն ապացույցմը տալու համար թե սենսյոլիսւքը կրնա ստացական չըլլալ դարձյալ մեջ կը բերեմ պանծալի Նարեկացիին օրինակը։ 00 Պզտիկ հետախուզություն մըն ալ որ երևան պիտի բերե 0նովք Արմենին ըմ բռնում ըճ սւրւյեսւոսւզեւո բառին մասին։ Մինչկողմեն Ենովք Արմեն զիս կապկող կը կոչե, մյուս կողմեն Պարսամյանը կը դավանի «արվեստագետ մը' որուն քնարը կորովի շեշտը ունի հուզիչ զգայություններոԱ)։ Պարսամյան նոր սեռմը փորձած ըլլալ կը կարծե, աստվածաշնչական կարդ մը անցքեր իր կաթոտ զգացումներով մակարդալով։ Ունինք իր վերջին ոտանավորր (Մասիս, թիվ 28—29), (ГԴալիլաD, որ չարափոխումն է Աստվածաչունչին մեծավայելուչ պարզությամբ ու հանդարտ խաղացքով վիպերգության։ Հետաքրքրական պիտի ըլլար բազդատու100 թյունըճ ուր երևան պիտի գա գրականեն զատ լեզվական պղծա— 259
