Էջ:Mkrtich Khrimian, Works (Խրիմյան Հայրիկ, Երկեր).djvu/149

Մուշօն իսկոյն սազն թեւէն վար կառնէ, կը նստի մի աւերակ թումբին վերայ եւ կսկսի իւր ողբաձայն երգն.

է՜, ջաղացպա՜ն, ջաղացպա՜ն,
Արի, նստիր, քեզ սաղ անեմ.
Մխիթարուիր, ով բարեկամ.
Ջուրն եկեր ջաղաց տարեր,
Դու ելեր ես մուրիկ-մուրի՛կ,
Կը փընտռես քո ջախջախիկ.
Ի՞նչ տի անես անպէտ ջախջախ,
Երբ ջաղցի ցիցն ու կամրջակ,
Կեցնայ քարեր, գունդն ու փառեր.
Յորնի ուղոմն եւ այլն ամէն,
Գլորեր տարեր է հեղեղն.
Երբոր գոռան երկնուց երես
Մրրկալից սեւ սեւ ամպեր,
Եւ երբ բացուին գարնան դըռներ,
Շնչէն ջերոտ անուշ հովեր.
Վերէն թափին կուժ-կուժ անձրեւ,
Վարէն հալին ձիւնակոյտեր.
Տես դու էն ժամ մեծ ջրհեղեղ,
Որ գայ ֆշայ վիշապի պէս.
Ուժգին թափով ինչպէս հիւսի,
Գլորէ բալ-բալ գոմշաքարեր.
Զինչ կայ առաջ քանդէ գլորէ,
Գեղն ու քաղաք վէրան կանէ.
Ո՞ւր կը մնայ քո խեղճ ջաղաց.
Որ դիմանայ հեղեղին դէմ։
Փորձ ու խրատ ա՜ռ, ջաղացպան,
Թող ջաղացի այդ աւերակ.
Այսուհետեւ դու քո ջաղաց՝
էլ մի շինիր ձորի բերան։

Լաւ կերգես ու կը խօսիս, Մուշօ բարեկամ. ջաղացպան չես, որ ջաղցի բան գիտնաս։ Միթէ կը կարծե՞ս, որ ջաղացպաններ անուս մարդիկ են, գեր ու կարդալ չգիտեն։ Ես սուրբ Կարապետի վանքի դպրոց կարդացեր եմ, բայց բախտն զիս ջաղացպան արած է. է՜, ինչ կը լինի, ես տեղ մի կարդացեր եմ, թէ Աթէնքէն դարձող Մովսէս Խորենացին՝ վերջ-վերջ ջա¬