ՆԱԽԱԲԱՆ
ԱՌ ԸՆԹԵՐՑՈՂՍ
Բարեկամ ժողովուրդ Հայոց, ձեզ կը նուիրեմ դուզնաքեայ երկասիրութիւնս, որոյ մակագիրն է ԴՐԱԽՏԻ ԸՆՏԱՆԻՔ: Այս անուն քաղցր ու ժողովրդական է. թերեւս զարմանաք եւ մեղադրեք զիս, զի գրքիս առարկաներն առւաել աշխարհիս առարկայից վերայ ես քան թե երկնից արքայութեան: Զիս պիտի դատե՞ք արդեօք, երբ Եկեղեցայ վարդապետ, Աւետարանի աշակերտ, կենաց Հացին տնտես, թողու իւր բարձրագոյն պաշտօն, Պօղոսի քարոզած երկնից անճառ դրախտը, եւ երկրի ընտանեկան Դրախտի համար ճառէ:
Ճշմարիտ կը լիներ քո այդ դատաստան, եթե երկնից դրախտ մոռնայի, ու չը կապեի զայն երկրիս դրախտի հետը, որ իսկապէս երկնից դրախտին հիմն է: Ես Եկեղեցւոյ համար կը խօսիմ, որ Քրիստոսի տնկած դրախտն է, եւ նորա սուրբ ընտանիքն են Նոր Եկեղեցայ զաւակները: Ահաւասիկ այդ նոր Դրախտի ընտանեաց համար է դոյզն վաստակս, յոր տքնեցայ, որպեսզի Դրախտի ընտանեաց կեանք բարւոքի:
Գիտնալ ու հաւատալ պէտք է, որ աշխարհիս ընտանեկան դրախտին մեղապարտ եւ անհնազանդ զաւակներն՝ երկնից դրախտը կարող չեն ժառանգել:
Ուստի այս ընտանեկան կեանքի սեղանին վրայ ես միայն սոսկ հաց չպատրաստեցի, եւ թէ պատրաստեի եւս՝ Յիսուս հրաման կուտար, ինչպես տուաւ իւր աշակերտաց, երբ անապատի մեջ ժողովուրդ քաղցած հաց կը խնդրեր՝ ասաց Յիսուս «Դուք տաք դոցա ուտել»: Աստի յայտ է թէ, կենաց բանին հետը մերթ եւս ժողովարդին հաց մատակարարել. Աւետարանին հակառակ տնտեսաթիւն չէ:
Ժողովուրդ Հայոց, քեզ համար նկարեցի Դրախտի ընտանիքը, կաղաչես, որ իբրեւ հայելի դնես աչքիդ հանդէպ, հայիս ու տեսնաս հիւանդ եւ հիւծեալ կերպարանքդ: Կարկի բերանս, թէ չարագուշակ լինիմ քեզ համար, մահդ ինքնին կը կոչես, ու պիտի մեռնիս, եթե չվաղվաղես դարման տանել այդ համաճարակ ու մաշող մահաբեր ախտիդ, որ թէ կանուխ թե անագան զքեզ դեպի թշուառութեան գերեզման կը տանի:
Կը խոժոռիս թերեւս երբ խիստ կը խօսիմ եւ խստութեամբ կը դատեմ զքեզ, եւ միթէ կը կարծե՜ս թէ ես միայն եմ եւ դու ինքնին զքեզ չե՜ս դատեր: Հապա ի՜նչ է այն, որ զօրհանապազ տրտունջ կը բառնաս, կաղաղակես, թէ ահաւասիկ կը կորնչիմք: Հրէամիտ մի լինիր, զայլ ոք պատճառ մի դներ, ո՛չ ոք զքեզ կը կորուսանէ. կորուստ քո ի քեն է, քո տնէն
