բախտն ինձ միշտ լալ վիճակեց ու երրէք չխնդացի։ Եւ ի՞նչպէս խնդայ քո հէք ողբերուն, երբ քո կեանք՝ ողբոց ու ցաւոց աչխարան է։
Այլ մխիթարեաց, մխիթարեա՛ց, Մա՜յր Հայաստան, զի դու սովորած ես ցաւեր ու վիշտեր կրել. հազար անզամ մահաբեր երկունքներ զքեզ ըմբռնեցին եւ դու հանդուրժելով անցուցիր երկունքներդ զքեզ ողջ մնացիր։ Հազար բիւր աղէտներ տեսար, միշտ որդիքներդ զրկէդ վարատեցան, բայց դու երբէք չվհատեցար, զի ոգիդ պողպատի նման պինդ եւ աննկուն է։ Հազար անգամ գերեզմանին դուռը հասար, թշնամիներդ տեսան՝ ծափ զարկին, թէ վա՜շ, մեռաւ Մայր Հայաստան, եւ դու անդրէն Ղազարոսի նման վերածնար զերեզմանէն։
Միթէ մարդոյն կամ օտարին ձեռք կարո՞ղ է զքեզ մեռուցանել, երբ դու ինքնասպան չը լինիս, եւ երբ յոյսդ անմահութեամբ լի է։ Թէ խորամանկութիւն կը ճգնի որդիքներդ ընկճել, որչափ հնար է՝ հարստահարել ու վարատել, որպէս զի դու անբարգաւաճ մնաս, անճետ սպառիս, կամ այդ վերահաս թշուառութեանդ մէջ բոլորովին չքաւորիս, նկուն դառնաս ոգիդ ստրկանայ եւ երրէք ազատութիւն չմտաբերես։
Թէ աշխարհիս խորամանկութիւն քեզ համար այսպիսի դաւ կը նիւթէք դու եւս փորձառութեամբ ուսի՜ր, խորագէ՜տ եղիր, այնպէ՜ս անցիր դաւերէն՝ որն զքեզ չտեսնայ դարանամուտն, յուշի՜կ անցիր գնա՜ յառաջդիմութեանդ մէջ. մի գոչեր, մի՜ աղաղակեր, թէ կը խօսիս, թէ կը գործես, լռին եւ անձայն եղիր։
Մի՛ վհատիր, ժողովուրդ, թէ զքեզ չարչարելով խոնարհ արարին, ոտքիդ առաջ որոգայթներ լարեցին, դու հաւատ ունիս, Աւետարան ունիս, խաչակրութիւն ուխտեր ես, Լոխի՛ր, անցի՛ր այդ Բաբիլօնի կրակը, թող տեսնան ու զարմանան աշխարհի որդիքներ։
Այս աշխարհ եւ աշխարհիս գահեր՝ ամէն գայթակղութիւն եւ որոգայթներ ունին, խեղճ եւ ստրուկ ժողովուրդներ բռնաբարուած են եւ կը գոչեն ազատութի՜ւն, ազատութի՜ւն։ Այլ ոչինչ ճար չունին, դորա միակ ազատութեան ճարճ լոյս եւ կրթութիւնն է, դու զայն երբ ի ձեռս բերես, այն օր է միայն քո ազատութեան տօնահանդէս։
Ո՜վ Բագրեւանդայ դժբախտ որդիներ, վայրագ խուժան ըզձեզ կոտորեց, վատ եւ ապիկար Քիւրտն ժողովեց տարաւ զձեզ
