որ նա ավելի հասարակաց կնոջ՝ քան մի սարկավագի բնակության հարմարություն և կերպարանք ուներ։
Դեռ այս մտածմունքի մեջ էի երբ սենյակի դուռը բացվեցավ և ներս մտավ ինձ մոտ մի գեղեցիկ աղջիկ գանգրահեր, հարուստ հագնված, կիսամերկ կրծքով և բազուկներով և, որի կարգին... Նա ժպտադեմ մոտենալով, պարզեց դեպի ինձ յուր ձեռքը և ասաց․
— Ես ձեզ շատ սպասել տվի կարծեմ, ներեցեք, ես զբաղված էի։
Ես մնացի բոլորովին ապշած. և չգիտեի ինչ պատասխանել,
— Նստեցեք խնդրեմ, ինչու՞ համար եք տխուր. նստեցեք, ես իսկույն կուրախացնեմ ձեզ։
Այս ասելով նա բռնեց ձեռքիցս և տարավ դեպի աթոռը, ես ապուշի նման հետևեցի նրան և նստեցի սեղանի մոտ։ Բայց մի փոքր հետո ինքս ինձ գալով հարցրի։
— Ասացեք խնդրեմ, ո՞ւր է Կլեմեսը, ինչո՞ւ նա չէ գալիս այստեղ։
— Ահ, ի՞նչ կանեք Կլեմեսը, նրան ուղարկեցի գինի բերելու, ես մի՞թե բավական գրավիչ չեմ ձեզ համար, խմեցեք գինի, գինի խմեցեք,— այս ասելով նա լցրեց սեղանի վերա դրած երկու բաժակները, և նրանցից մինը իմ կենացը դատարկելով, մյուսն էլ դրավ իմ առաջս և ստիպեց, որ յուր կենացը խմեմ։
Ես զարմացած նայում էի տարօրինակ կնոջ երեսին, նա մի անբարոյական կին էր. ես այդ տեսնում էի, բայց թե իրավ նա Կլեմեսի տիրուհի՞ն էր, այդ մեկը ես չգիտեի։
— Տիկին, ես կամենում եմ Կլեմեսին տեսնել, բարեհաճեցեք նրան կանչելու, ես երկար այստեղ մնալ չեմ կարող, — թախանձում էի անծանոթ կնոջը, բայց նա պատասխանելու փոխարեն բարձրաձայն ծիծաղում էր և կատակներ անում։
Հետո բաժակը աջ ձեռքն առնելով և ձախը պարանոցովս պատելով ասաց.
— Խմեցեք իմ կենացս, և ես կերթամ նրան իսկույն կանչելու։
Ես մեքենայաբար բաժակը ձեռքս առի։
