էր… Հրավիրյալները որոշ լսեցին նորա երգի հետևյալ կտորը.
|
— Ո՞վ է այս տղան, Սերգեյ Յագորիչ,— հիացած ձայն տվավ սեղանապետը։
— Մեր դրացի դարբին Ղազարի որդին է— այս խոսքերով մոտեցավ սեղանապետին պարոն Սոմարյանցը և հարցրեց, — հավանո՞ւմ եք նորան։
— Նա ինձ հիացնում է, խնդրում եմ, կանչել տվեք նորան այստեղ։
— Այո՛, այո՛, նա մեզ հիացնում է, բերել տվեք նորան այստեղ,— գոչեցին բոլոր հյուրերը գրեթե միաբերան։
— Իսկույն,— պատասխանեց Սերգեյ Յագորիչը և ներկա եղող ծառաներից մեկին հրամայեց գնալ և կանչել Գևորգին։
Ներկա գտնվողը միևնույն ծառան էր, որ կոպտությամբ վիրավորել էր խեղճ Գևորգին, նա չհամարձակվեցավ անձամբ գնալ նրա մոտ, որ մի գուցե նրա զայրույթը գրգռելով, առիթ տար յուր վատ վարմանց երևան հանելուն, այլ յուր կողմից մի ուրիշին ուղարկեց Գևորգի մոտ։
— Աղան ձեզ խնդրում է, որ գաք մեզ մոտ,— ասաց Սոմարյանցի ծառան, մոտենալով Գևորգին։
— Ի՞նձ,— հարցրեց զարմացմամբ Գևորգը։
— Այո՛, ձեզ,— պատասխանեց ծառան։
Գևորգի համար բոլորովին անսպասելի չէր այդ հրավերը, ուստի նա շփոթվելով հարցրեց. «Ի՞նչ ունի ինձ հետ ձեր աղան այս ժամին, վանդակների համար չէ՞ ուզում խոսել»։
— Ի՞նչ վանդակների համար։
— Այն վանդակների, որ ես այսօր բերի ձեր տուն:
—Ո՛չ, կարծեմ մեր հյուրերը լսել են ձեր երգելը և կամենում են, որ գաս իրենց մոտ էլ երգես։
Գևորգի շփոթությունն անցավ. և մի գաղտնի
