աշպատանքը, որ քսան ու հինգ մանեթանոց շորը մեզ համար թանկ չերևա:
—Ա՜խ, մայրիկ ճշմարիտ, որ դու մոռացել ես Սոմարյանցի տան անցքը: Ախր չէ՞ որ մենք այժմ հարուստ ենք, չէ որ 4500 ռուբլոց ավելի փողը մեզ կտա՞ն, թե՞ ոչ:
-Է՜հ, մայրիկ, դու միշտ միևնույնն ես կրկնում: Չէ՞ որ քեզ հարյուր անգամ ասացի, թե այդ մարդիկը խաբեբաներ չեն: Ախար ինչու՞ համար ես կասկածում նրանց վերա: Դու խո անձամբ նրանց չես ճանաչում, նրանց վերա մի վատ բան լսած չունիս:
-Ես ինքս չգիտեմ որդի, թե ինչու համար եմ կասկաում, միյն թե սիրտս վկայում է, որ այդ մարդիկ մեզ դժբախտացնելու են. պետք է, որ դու չհեռանայիր Գուստվից:
-Ա՜խ, մայրիկ, միշտ վատ բաներ ես մտածում: Ուրեմն աշխարքի մեջ ոչ ոքի չպետք է հավատալ, քանի որ Սոմարյանցի տան մեջ գտնվող պատվելի և զարգացած հյուրերն էլ խաբաբաներ են եղել: Եվ վերջապես, նրանք ինչ շահ ունեին ինձ խաբելուց. ո՞վ էր նրանց ստիպում ինձ համար այդ տեսակ խոստմունքներ անել, փողեր ստորագրել. ոչինչ չեմ հասկանում: Սխալվում ես, շատ ես սխալվում, մայրիկ:
Թամար ոչինչ չպատասխանեց. նա գնաց ընթրիք պատրաստելու:
Է
Առավոտյան շատ վաղ էր զարթել Գևորգը: Պետք է, որքնա կարելի էր, շենք ու շնորհքով պատրաստվեր նա յուր բարերարների այցելելու համար: Այդ պատճառով և ջուր ու սապոն չխնայեց: Առաջին անգամ նա յուր կյանքում սապունով երեսը լվացավ: Այդ բանը մ քանի օր առաջ նա դարձյալ կանացիություն կանվաներ. բայց այժմ հանգամանքները փոխվել էին, չէր կարելի նրանց չհարմարվել:
Նոր հագուստներն այս առավոտ ավելի գեղեցիկ էին:
