—Ոչինչ, պակասություն չեմ բերիլ իմ բարերարներին. եթե այս պատրասությամբ այցելեմ նրանց, — խոսեց ինքն իրեն Գևորգը, իրենց կոտրած հայելիի մեջ յուր պատկերը տեսնելուց հետո:
—Դու արդեն պատրաստվել ես և գնո՞ւմ ես, — հարցրեց որդուն Թամարը եկեղեցուց դառնալով:
—Այո՛, գնում են. բարեմաղթություն արա ինձ համար, որ գործս հաջող լինի:
—Ես արդեն շատ եմ աղոթել, որդիս, գնա՛, աստված քեզ հետ:
Փողոց դուրս գալով, Գևորգը մտածում էր, թե առաջ ում մոտ պետք է գնար:
«Բժիշկն ինձ ասաց, որ գնամ պարոն Տանպետյանցի մոտ, բայց ավելի լավ է առաջ բժշկի մոտ գնամ և թող նա յուր այն երեկոյան պատվերը կրկնե», — վերջապես վճռեց Գևորգը և բռնեց բժշկի տան ճանապարհը:
Կես ժամից ետ նա նրա մուտքի մոտ էր:
Եեք անգամ հնչակ քաշելուց հետո միայն ծառան երևեցավ:
— Ու՞մն եք կամենում, պարոն:
— Պարոն բժշկին, տա՞նն է նա:
— Տանն է, բայց այսպես վաղ չէ կարելի նրան անհանգստացնել, նա քնած է:
— Ո՞ր ժամին կարող եմ տեսնել՞:
— Տասին, — պատասխանեց ծառան և շտապով դուռը փակեց:
«Ուրեմն, մինչև որ սա կզարթնի, ես կերթամ Տանպետյանցին տեսնելու, նա անշուշտ զարթած կլինի», — խոսեց ինքն իրեն Գևորգը և ուղղվեցավ դեպի Տանպետյանցի տունը:
Մի քառորդ ժամից նա այնտեղ էր:
— Ու՞մն եք կամենում, — հնչակը մի թեթև քաշելուց երևեցավ Տանպետյանցին ծառան այս հարցով:
— Պարոն Տանպետյանցին կարելի՞ է տեսնել:
— Ոչ նա դեռ քնած է,— եղավ ծառավ պատասխանը և դուռը դարձյալ կողպվեցավ:
