— Ի՞նչ տասը, ի՞նչ քսան, ի՞նչ հիսուն…
— Բա ո՞րքան:
— Հինգ հարյուր, տո՜, հինգ հարյու՜ր:
— Ասա ճիշտ գժված ես եղել էլի՜:
— Գժվածն էլ խո պոզեր չի՞ ունենա:
Դե լավ, ստորագրվել ես, ստորագրվել. խո այդքան փողը չե՞ս վճարելու:
—Իհարկե չեմ վճարելու: Արբած մարդիկ ենք եղել, գինին ինչ որ հրամայել է, արել ենք էլի. չ՞ես տեսնում մեր Սոմարյանցն էլ հինգ հարյուր ռուբլ է ստորագրել:
—Բրավո՜, բրավո՜, մեծ գործ եք կատարել, լավ է, որ չեք ամաչում, — այժմ խստությամբ նկատեց տիկինը:
—Բայց, Ելիզավետա, տե՛ս, աստծո ողորմությունը ինչպես է հասել, որ թուղթը մնացել է ինձ մոտ, թե չէ այն անպիտան Սլաքյանի ձեռքն ընկներ, բոլորովին էլ կխայտառակեր:
—Նա ի՞նչ ունի ձեզ հետ:
—Օ՜, օ՜, նա վատ մարդ է. այսպիսի դեպքերում նա սատանայից էլ չար է: Նրա կարծիքով թե արբած և թե լուրջ ժամանակ, միշտ միևնույն մարդը պիտի լինիս. ինչ խոստացել ես, պիտի կատարես:
—Որովհետև աշխարհում այդ տեսակ մարդիկներ էլ կան, ես նրանց աչքը, ա՜յ, այսպես կհանեմ, —այս ասելով տիկին Տանպետյանցը խլեց մարդու ձեռքից ստորագրության թուղթը և պատռեց:
—Օ՜, օ՜, այդ լավ չարիր, Ելիզավետա, այդ լավ չարիր,—արտաքին դժգոհությամբ և ներքին գոհունակությամբ բացականչեց Տանպետյանցը:
—Շատ լավ արի: Թող այդ տեսակ թղթերը ոչ մնան, ոչ էլ ընկնեն Սլաքյանի նման չար մարդկանց ձեռքը: Այս ասելով դուրս գնաց տիկինը, պատռոտած թղթի կտորտանքը դուրս թափելու համար:
Ամուսինը հետևեց նրան:
—Ելիզավետա, թո՛ղ գոնե այդտեղ ստորագրվողներից մի քանիսի անունները նշանակեմ իմ հիշողության տետրակում, նա ինձ կհարկավորվի:
