երկուսս էլ անպաշտպան ենք և կարոտ ձեր նման բարի մարդիկների օգնությանը:
— Այո՛, մեր պարտքն է, կաշխատենք:
— Ուրեմն…
— Գնացե՛ք, միամիտ եղեք, անպատճառ կաշխատենք:
Գևորգը շատ խոնարհ գլուխ տալով դուրս եկավ սենյակից:
— Ավռաամ, ո՞վ էր այդ երիտասարդն, — ընդունարանը մտնելով հարցրեց ամուսնուց տիկին Ելիզավետա Սերգեևնան, այդպես էր կոչում դրան պարոն Տանպետյանցը:
— Մի խեղճ տղա է, լավ երգում է: Անցյալ երեկոյան Սոմարյանցի տանն էր:
— Իսկ քեզ մոտ ինչու՞ համար էր եկել:
—Դրա համար այնտեղ ստորագրություն էինք բացել Պետերբուրգ ղրկելու նպատակով: Ստորագրության թուղթը ինձ մոտ էր, եկել էր խնդրելու, որ սկսենք փողերը ժողովել:
—Շա՞տ ստորագրեցին:
—Ոչինչ չեմ հիշում: A՚propos, Ելիզավետա, հանիր խնդրեմ իմ այն ավուր հագած րետինգոտի գրպանից այդ թուղթը և բե՛ր ինձ: — Ելիզավետա Սերգեևնան հնազանդվեցավ:
— Տեսնենք, դու ո՞րքան ես ստորագրվել, — դարձավ նա ամուսնուն, թուղթը ձեռքին սենյակը մտնելով:
—Տո՛ւր տեսնեմ, չգիտեմ:
—Տե՛ս, եթե տասը ռուբլուց ավել ստորագրած լինիս, ականջդ պիտի քաշեմ, — ասաց նա քնքշաբար և թուղթը հանձնեց մարդուն:
—Ա՞յս ինչ է, — վախեցած վեր թռավ Տանպետյանցը, թղթին նայելուց հետո:
—Ի՞նչ պատահեցավ, անհանգստությամբ հարցրեց նրան տիկինը:
—Վա՜, վա՜, գժվա՞ծ եմ եղել, — բացականչեց Տանպետյանցը, — առանց կնոջ հարցին ուղղակի պատասխանելու:
—Ի՞նչ պատահեց քեզ, Ավռաամ, ասա՛ է՜, տասը ռուբլուց ավել ես ստորագրվել, հա՞,
