Էջ:Muratsan, vol. 2.djvu/217

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է
ԻԲ
ՄԵԼՔՈՆ-ԱՂԱ ԽԱԼԱԹՑԱՆԻ ՏԱՆԸ

Պ. Թովմասը Պետրոսի եկած օրի էգսը արդեն հայտնել էր Մելքոն-աղային յուր փեսացուի գալը և խոստացել հետևյալ օրը, որ կիրակի էր, տանել նրան յուր մոտ։

Յուր խոստման համաձայն, Թովմասը վերցրեց Պետրոսին և գնաց։

Մտնելով Մելքոն-աղայի բակը, որ զարդարված էր բազմազան վարդենիների և հազվագյուտ ծաղիկների թփերով, Թովմասը ցույց տվավ նրանց եղբոր որդուն, հետո մատնացույց արավ դրախտանման պարտեզի և հոյակապ ապարանքի վերա, որոնք յուր աչքում շատ մեծ նշանակություն ունեին և հարցրեց.

— Քու ամբողջ Թիֆլիսումդ էլ այսպես տուն տեսած ունի՞ս։

— Սրանից շատ լավերն էլ կան այնտեղ, այնքան լավերը, որ եթե դու տեսնես նրանց, այս տունը մի շատ հասարակ բան կերևա քո աչքում։

— Անկարելի է,— բացականչեց Թովմասը.— այս տունը մի հատ է մեր ամբողջ քաղաքում…

— Գիտեմ, բայց ոչ բոլոր աշխարհում։

— Շատ լավ. բայց խո՛ մեծ բան է այսպիսի տան աղջիկը ուզել. այնպես չէ՞։

— Ի՞նչ եմ ասում, ճաշակի խնդիր է, կան մարդիկ, որոնք տան հետ են ամուսնանում և մարդիկ, որոնք տան աղջկա հետ…

— Տես, ահա՛ Մելքոն-աղան գալիս է, չհամարձակվես նրա մոտ այդպես բաներ խոսելու, թե չէ՝ ինձ կխայտառակես,— կամացուկ շշնջաց պ. Թովմասը և Պետրոսի հետ միասին առաջացավ դեպի Մելքոնը։

— Ահա ձեր փեսացուն. ես նրան հանձնում եմ ձեզ, մնացածը դուք գիտեք,— ծիծաղելով ասաց Թովմասը յուր խնամուն և ծանոթացրեց նրան Պետրոսի հետ։

— Օ՜, բարով, հազա՜ր բարով. բարի լինի գալուստդ,