— Առնվազն մի հազար ռուբլու նվեր պիտի անես այդ անօգնական թշվառներին։
— Հազա՞ր ռուբլու, բայց ո՞րտեղից է ինձ այդքան գումար։
Բարեկարգիչը ծիծաղեց։
— Դուք երևի չէք հավատում ինձ։
— Ներեցեք, իհարկե ոչ։
— Բայց ես նույն չափ աղքատ եմ, որչափ ձեր քահանաներից յուրաքանչյուրը. ես էլ իմ ողորմելի ռոճիկով եմ ապրում։
— Բայց չէ՞ որ դուք հարուստ հորեղբայր ունիք։
— Այո՛, ես հո այդ չեմ կարող թաքցնել, բայց նա արտաքսեց ինձ յուր տնից, որովհետև ես չընդունեցի նրա առաջարկությունը՝ Խալաթյանի աղջկա հետ ամուսնանալու։
— Ճշմարի՞տ։
— Միթե կարո՞ղ եմ ես այդքան անամոթաբար ստել։
— Բայց քահանաները այդ չգիտեն։
— Դուք կարող եք նրանց հայտնել։
— Անկարելի է, չեն հավատալ։
— Բայց մի բան, որ ճշմարիտ իրողությո՞ւն Է:
— Չես կարող հավատացնել. նրանք կկարծեն, թե դիտմամբ ենք այդ բանը հնարել։
— Բայց չե՞ն տեսնիլ, որ ես իմ հորեղբոր տանը չեմ ապրում։
— Այդ դեռ չէ կարող ապացուցանել, որ հորեղբայրդ արտաքսել է ձեզ յուր տնից։
— Ի՞նչ պետք է անեմ ես ուրեմն։
— Եթե օր. Աստղիկի ընկերությունը թանկ է ձեզ համար, դուք պետք է իմ խորհրդին հետևեք։
— Բայց ես հնար չունիմ, ասացի։
— Անկարելի է, սիրելի բարեկամ. դուք գոնե ի սեր ձեր ապագա երջանկության՝ պիտի աշխատեք այդ գործը գլուխ բերելու։ Գնացեք ձեր հորեղբոր մոտ, ներողություն խնդրեցեք նրանից, հաշտվեցեք նրա հետ և նա անշուշտ կօգնե ձեզ։
— Իմ հորեղբոր մո՞տ… ավելի շուտով ես դժոխք կերթամ,
