այսուամենայնիվ Վահանը չպատասխանեց նրան և մինչև անգամ գլուխը բարձի վրայից չրարձբացրեց։
— Հիվա՞նդ եք,— հարցրեց Շաշյանը,— թև հիվանդ եք, բժիշկ հրավիրենք:
Սարյանը չպատասխանեց։
— Դուք երեկվանից արդեն չեք խոսում, գուցե համրացել եք և չեք զգում,— աչքերը մեծ բանալով հարցրեց խմբագիրը։
Սարյանը ժպտաց։
— Հավատացեք, այդ կարող է պատահել. իմ հայրս, ասում են, ամբողջ մի շաբաթ համրացել էր և ինքը այդ չգիտեր:
— Հետո՞,— հարցրեց Վահանը։
— Հետո մեռավ։
— Մեռնելուց հետո է՞լ չզգաց յուր համրությունը։
— Կարծեմ չի զգացել,— լրջությամբ պատասխանեց խմբագիրը։
Սարյանը սրտանց ծիծաղեց, և այդ ծիծաղը կարծես զվարթացրեց նրան։
— Ուրեմն նյութ կուղարկեք տպարան, այնպես չէ՞,— սիրտ առնելով հարցրեց խմբագիրը։
— Ո՛չ
— Ինչպե՞ս. հապա ի՞նչ անեն գրաշարները:
— Թող էլի հեքիաթներ պատմեն։
— Խնդրում եմ, կատակը թողեցեք. վաղուց ձեզ սպասում է ծառան։
— Այսօր ես պարապել չեմ կարող։
— Բայց երեկ խո պարապել եք։
— Երեկ էլ չեմ պարապել։
— Իսկ անցյա՞լ օրը, անցյալի նախընթա՞ց օրը... վերջապես մի բան կունենաք, տվեք, որ ծառան ձեռնունայն չվերադառնա։
— Թերթի խմբագիրն եք, ինչո՞ւ մի բան էլ դուք չեք պատրաստում։
— Ո՞ւր է, կարողանում ե՞մ. մինչև ձեր գալը էլի վարժոՒթյուններ անում էի. բաներ էի գրում։ Մի անգամ էլ մի ոտանավոր գրեցի, ափսոս որ անիծած Մոմճյանը վեր առավ
