Գեորգր դեպի ինձ,— մարդ աստծո, խոսք է, խոսում ենք, մարդ հո չի մեռնիլ «եթե մեռնեմ» բառերը արտասանելով։
— Հա՛, թե այդպես է, ուրեմն առաջ ինքդ պատասխանիր.— կես բարկությամբ և կես ծիծաղով նկատեց Մաթիլդը.— ին՞չ կանես դու, եթե ես մեռնեմ։
— Ի՞նչ կանեմ, այդ հարցը շատ պարզ է. ի՞նչ են անում նրանք, որոնք զրկվում են աշխարհի լույսից, կյանքի քաղցրություններից, որոնց մեջ դադարում է սրտի բաբախումը, որոնց շրջապատում է գերեզմանի սառնությունը...
— Մեռելների մասի՞ն ես խոսում դու,— հարցրավ Մաթիլդը զզացված։
— Այո՛։
— Ի՛նչ պիտի անեն, նրանք արդեն մեռած են, կրկին հո չպիտի մեռնեն։
— Շատ լավ ասացիր, Մաթիլդ, իմ պատասխանը հենց քո խոսքերի մեջն է. ես կրկին անգամ կմեռնեմ: Որովհետև քո մահը, որ արդեն սպանած կլինի ինձ, կվերապահե ինձ միայն մի իրավունք, այն է, ընտրել իմ գերեզմանը. և ես այդ կնտրեմ Քռի ալիքների մեջ, որովհետև ես ատում եմ թե՛ թույնը և թե՛ կրակը» — — Ուրեմն քեզանից ետ ես թույն էլ կխմեմ, կրակն էլ կընկնեմ, ջրի մեջ էլ կխեղդվեմ,— բարկացած վրա տվավ Մաթիլդը։
— էլի կին ես, ա՜յ, կրակի մեջ ընկնելուց ետ՝ դարձյալ դեպի ջուրն ես վազում՝ վառված շորերդ հանգցնես,— ծիծաղելով նկատեց Գեորգը։
— Ներողություն, քեզանից առաջ արդեն ես գերեզմանում կլինեմ,— վրա բերավ Մաթիլդը ծիծաղը զսպելով։
— Թողեք, ի սեր աստծու, այդ տխուր խոսակցությունները, ի՞նչ հարկ կա վիճելու,— նկատեցի ես,— լույսի պես պարզ է, որ ձեզանից ոչ մեկը առանց մյուսին ապրել չի կարող և շատ լավ էլ կանի: Եվ իրավ, ի՞նչ միտք ունի ապրել խավարած արևի տակ, կյանքի դառնություններից ճնշված, գերեզմանական սառնության մեջ... Ա՛յն կյանքը, որի մեջ նվազում է բոցը և ջերմությունը, արմանի է հանգչելու
