բախտը, թո՛ղ ես էլ աշխատեմ այն սրտերի համար, որոնք սիրում են և ցանկանում են սիրազուրկ չլինել...»։
Եվ թագուհին վեր կենալով, իսկույն ձայն տվավ նաժիշտներին։
Նրանք ներս եկան։
-Կանչեցեք այստեղ Սեղային,-հրամայեց նա։
Մի քանի վայրկենից ներս մտավ դայակը։
-Սե՛դա, պատրաստվիր. մենք վտղը ևեթ պիտի ճանապարհվենք։
-Ո՞ւր, մեծափառ տիկին,-զարմանալով հարցրեց դայակը։
-Կաքավարերդ։
-Կաքավարե՞րդ. թագավորի մո՞տ։
-Այո՛։
-Ինչո՞ւ, տիրուհի։
-Ինչպե՞ս թե ինչո՛ւ. գնում եմ իմ ամուսնու և թագավորի մոտ. մի՞թե տարօրինակ ցանկություն է այս։
-Բնա՜վ. աստված թո՛ղ օրհնե այդ ցանկությունը և քո ճանապարհը... կամենում էի իմանալ, թե ինչո՞ւ հանկարծ...
-Այսպիսի որոշումն արի...
-Այո՛։
-Դրա համար հետո. խոսելու ժամանակ շատ ունինք։
-Իսկ այժմ ի՞նչ կհրամայես։
-Կարգադրիր, որ վաղ առավոտվանից պատրաստ լինին երկու պատգարակ, զույգ ջորիներով։ Մեզ հետ կլինեն երկու սպասուհի և երկու ծառա։ Իմ պահանորդները թո՛ղ ժամ առաջ ելնեն ամրոցից և սպասեն մեզ ճանապարհին։ Դղյակում լինելիք կարգադրությանց մասին հարկ եղածը կհանձնարարեմ Գոհար իշխանուհուն։ Իսկ ամրոցում բերդակալից զատ ոչ ոք չպիտի իմանա մեր հեռանալը։
Սեդան գլուխ խոնարհեց թագուհուն և դուրս գնաց։
