էին գերի թագավորին, որի հետ պիտի խոսեր արքան:
Եվ ահա բանակի վերջում երևաց Գոռ իշխանը, որ նժույգի վրա նստած և սուսերամերկ առաջնորդում էր շղթայակապ թագավորին։ Նրա հետ էին նաև յուր իշխանները, իսկ դրանց բոլորին շրջապատել էին նիզակավոր վանանդացիք։
Գերի թագավորին անցկացրին զորքերի երկար շարքերից և բերին կանգնեցրին Արքայի առաջ։
-Ողջո՛ւյն քեզ, Ափխազաց դյուցազն,-խոսեց Աբասը խաղաղ ձայնով։
-Ողջո՛ւյն, քեռայր,-պատասխանեց Բերը, հպարտ նայվածքով։
-Քեռա՞յր... մի՞թե այդ անունն ես տալիս ինձ,-հարցրեց թագավորը։
-Այո՛։
-Բայց քեզ հետ խոսում է քեզ հաղթող թագավորը...
-Նա իմ ժառանգության հափշտակիչն է, և ուրիշ ոչինչ,-ընդհատեց Բերը հանդգնորեն։
-Կարծում էի թե՝ քո մեջ կգտնեմ մի ընկճված հոգի և զղջացող սիրտ,-նկատեց թագավորը ծանրությամբ.-կարծում էի թե՝ պիտի խոնարհիս և ներում խնդրես այն չարյաց համար, որ հասուցիր ինձ և այն վնասուն, որ պատճառեցիր թե՛ քո բանակին և թե՛ իմ զորքին, անիրավաբար և անխղճորեն կոտորել տալով հազարավոր հոգիք, որոնցից մինի՝ գեթ մի անդամը դու ստեղծելու կարողություն չունիս... բայց դու տակավին անզեղջ ես և անդարձ և խոսում ես ինձ հետ նույն հանդուգն լեզվով, որով խոսել էիր իմ պատգամավորի հետ։ Արդյոք ձանձրացե՞լ ես կյանքից և մա՞հ ես պտրում, թե՞ ում հետ խոսիլդ ես անգիտանում։
-Կյանքից չէր կարող ձանձրանալ Ափխազիո թագավորը, որ իշխում էր ընդարձակ երկրների վրա, որ ուներ հարստություն, փառավոր ապարանքներ և գեղանի հարճեր... այդ պիտի գիտենա իմ քեռայրը։ Իսկ թե ո՞ւմ հետ եմ խոսում, այդ էլ չեմ անգիտանում։ Դու Հայոց արքան ես, այո՛, և հաղթել ես ափխազներին ու գերել նրանց քաջ թագավորին. այդ մեծ փառք է քեզ համար, խոստովանում եմ. բայց ես այդ փառքը չեմ կրկնապատկիլ քո առաջ խոնարհելով և ներումն
