միևնույն ժամանակ հետաքրքրվելով թե՝ ի՞նչ պիտի ասե քահանան։
— Մեր օրենքը, տեր արքա, հրամայում է մեզ՝ աստծունը տալ աստծուն և թագավորինը՝ թագավորին...։
— Այդ լավ օրենք է, ընդհատեց շահը։
— Այդ միևնույն օրենքը, շարունակեց երեցը, ամբարիշտ է համարում նրան, ով արգիլում է մեզ առ աստված ունեցած մեր պարտքը կատարել։ Եվ այդ իսկ պատճառով հրամայում է մեզ դիմադրել ամբարիշտների ձգտումներին՝ թագավորնե՞ր լինին նրանք թե հասարակ մարդիկ։
— Ճանաչո՞ւմ ես արդյոք այդպիսի մի մարդու, որ արգիլում է ձեզ տալ աստծունը աստծուն,— հարցրեց շահը անհամբերությամբ։
— Այո, տեր։
— Արտասանիր անունը, ես գլխատել կտամ նրան։
— Նա կոչվում է Իրանի մեծ գահակալ, Խուդավենդի որդի՝ հզոր Շահաբաս։
— Դահճապետ, խլիր այդ թշվառականի լեզուն,— գոչեց թագավորը այնպիսի մի ձայնով, որից սրահը դողաց։
Սուսերամերկ դահիճը մոտ վազեց իսկույն. սարսափը պատեց բոլորին, բայց երեցն անվրդով էր։
— Դու չե՞ս զարհուրում, հանդուգն արարած,— գոչեց թագավորը զայրագին։
— Երկու անհաղթելի ուժեր կան աշխարհում տեր. մինը պատկանում է նրան՝ որ որոշել է մեռնել. մյուսը նրան՝ որ խոսում է ճշմարտությունը։ Այդ երկուսն էլ այժմ գտնվում են իմ մեջ...
— Իսկ երրորդը մոռացար, նա գտնվում է ահա դահճապետի ձեռքում, որ պիտի լռեցնե քեզ,— ընդհատեց թագավորը։
— Ոչ, տեր իմ, երրորդ անհաղթելի ուժը գտնվում է այն թագավորի սրտում, որ իրեն անհաճո եղող ճշմարտությունը կարողանում է համբերությամբ լսել,— հարեց երեցը մեղմորեն։
— Այս մարդը, խան, կարի հանդուգն է, բայց զուրկ