ԻԱ
Հանդուգն սպանության լուրը հասավ շահին և սարսափեցրեց նրան։ Ո՞վ կարող էր, արդյոք, ձեռք բարձրացնել արքայի սենեկապետի վրա.— այս էր առաջին հարցը որ նա արավ, երբ ավագանին շրջապատեց իրեն։ Եվ սակայն ստացած պատասխանները չգոհացրին նրան։ Միակ ճշմարտոթյունը, որ բոլորը միաբերան հաստատեցին, այն էր՝ որ ասում էին թե՝ Շահռուխի բնակարանից շտապով հեռացողը եղել է արքայի թիկնապահներից մեկը։
Այդ պատճառով ինքը Շահաբասը անձամբ հարցաքննեց յուր բոլոր թիկնապահներին, մահու սպառնալիք կարդալով նրանց, եթե կհանդգնեին ճշմարտությունը ծածկել։ Բայց և այնպես նրանցից ոչ ոքի հանցավոր չգտավ։
Այն ժամանակ շահը պահանջեց Ամիրգյունեից, իբրև երկրի գլխավոր կառավարիչ՝ քսանևչորս ժամվա ընթացքում գտնել հանցավորին:
Խանի դրությունը ծանր էր: Նա համոզված էր որ այդ սպանությունը կատարել են հայերը, բայց թե ովքե՞ր իսկապես, չէր կարողանում գուշակել: Վերադառնալով տուն, նա պատրաստվում էր հրավիրել հայոց գլխավորներին, որպեսզի նրանցից ճշմարտությունը իմանա, երբ նրան հայտնեցին թե՝ մի հայուհի կամենում է տեսնել իրեն:
— Թույլ տվեք գա,— հրամայեց խանը: Եվ նրան ներկայացավ Վարդենի տիրուհին, ձեոքին բռնած շորերի մի կապոց, որը և դրավ խանի առաջ։
— Ո՞վ ես դու, և ի՞նչ է այս,— հարցրեց խանը անփույթ եղանակով:
— Ես Անդրեաս երեցի կինն եմ և Շահռուխ բեկի սպանողը, շշնջաց տիրուհին:
— Ինչպե՞ս... դո՞ւ, անկարելի է,— բացականչեց խանը, աչքերը հառելով այրիի վրա:
Վերջինս նայեց յուր շուրջը և տեսնելով որ սենյակում իրենցից զատ ոչ ոք չկա, բարձր ու հաստատուն ձայնով ասաց
