նախ շփոթվեց, ապա ինքն իրան գալով ժպտաց և մեղմով հարցրեց.
— Ընչի՞ հմար ես հարցնում։
— Ինչպե՞ս թե' ինչի համար, քահանա ես, շատ անգամ ժողովրդի առաջ կարդում ես ավետարանի այդ խոսքերը, այժմ կամենում եմ իմանալ թե՝ հասկանում ես դրանց նշանակությունը, թե՞ ոչ։
— Բաս որ չհասկանանք, ո՞նց կարանք կարդալ, որդի,— պատասխանեց տեր հայրը։
— Դե՛հ, որ հասկանում ես, թարգմանի՛ր տեսնեմ։
— Ո՞նց թարգմանեմ, ավետարանը ըստի պտի, որ կարդամ, թարգմանեմ,— առարկց քահանան ժպտալով:
— Ա՛յ, ես բերան ասում եմ, էլի՝ «դուք ոչ մտանէք և որոց մտանենն՝ չտայք թոյլ,» դեհ, թարգմանիր։
— Սաքի դու դրա միտքը իմանում չե՞ս։
— Իմանում եմ։
— Բա խի՞ ես հարցնում։
— Հարցնում եմ տեսնեմ' դու էլ իմանո՞սմ ես, թե ոչ:
— Ա Մո՛ւքի (Միքայել), էս մեր Մինարանց Ակոբի տղան չի՞,— դարձավ քահանան մեր հյուրընկալին։
—Հա, ա' դեր, Ակոբ աղե տղան ա,— պատասխանեց գյուղացին։
— Աստոծ պահի, լավ մեծացել ա, հորը քյոմակ կըլի (կօգնի),— հարեց քահանան, աշխատելով այս միջանկյալ հաճոյախոսությամբ ազատվել Պետրոսի հետապնդությունից:
Բայց վերջինս, անխիղճ պարտատիրոջ պես, տեր հոր օձիքը չթողեց։
— Այդ իմացանք, տեր հայր, դու իմ հարցին պատասխանիր,— կրկնեց նա, քահանայի թևից քաշելով։ Տեր հայրը կարծես բարկացավ և խոսակցի վրա մի քննական հայացք ձգելուց հետո դարձավ մեր հյուրընկալին։
— Ա Մուք, ղոնաղդ (հյուրդ) կռվարար մարդ ա րևում ( երևում )։
— Չէ, ա՛ դեր, լավ տղա յա, ասենք մի քիչ հանաքչի 246
