— Այնտեղից, որ ահա տեսնում եմ քեզ արբած։
— Հա՛, հա՛, հա՛. մի՞թե ուրեմն արբելը դժբախտություն է,— հարցնում է խոսակիցը ծիծաղելով...
— Անշուշտ։
— Իսկ դու չե՞ս արբում։
— Երբեք։
— Օ՜ , որքա՜ն թշվառ ես։ Կնշանակե կյանքիդ մեջ բնավ երջանիկ ժամեր չես վայելում...
— Դու ուրեմն երջանի՞կ ես զգում քեզ․— հարցնում է վիպասանը խորամանկությամբ, և, իբր թե, թափանցելով որոնած գաղտնիքների մեջ։
Անշուշտ, երբ հոգնում եմ սովորական կյանքից, կամ ձանձրանում քեզ նման մարդկանց զրույցներից, ես դիմում եմ իսկույն գինետուն։ Բարերար թագավորի մեզ տված ազատության շնորհիվ՝ դեռ գինետունը չհասած՝ ես գոռում եմ փողոցից.
— Է՛յ, բարեկա՛մ, լցրու բաժակն անմահական ջրով, այսօր պիտի խմեմ բոլոր հիմարների կենացը... Եվ ես տեսնում եմ թե ինչպե՜ս խնամքով բացվում է տակառի ծորակը, ի՜նչ անուշ ձայնով, մաքուր փրփուրով, և պղպջալով լցվում է բաժակը... Ես մոտենում եմ տակառին ջերմեռանդությամբ. ձեռքս եմ առնում օղին... Ոչ երկնային ցողը և բացականչում. «Ո՜վ հիմարներ, դուք, առանց որոնց կյանքը չունի ոչ մի հրապույր, առանց որոնց իմաստունը չի կարող յուր արժեքը չափել, ապրեցեք աշխարհում այնքան, մինչև որ հավասարությունը տիրե երկրի վրա, այսինքն, մինչև որ իմաստունները համոզվեն թե՝ ոչնչով ավելի չեն իրանց հիմար եղբայրներից... Եվ ես բարեկամ, խմում եմ այդ ժամանակ ձեր թանկագին կենացը»։
Պ. Սեղբոսյանը անհանգիստ շարժումն է անում և, մինչև անգամ, շառագունում։
— Բայց ի՞նչ երջանկություն ես զգում դու այդ կենաց բաժակը դատարկելով,— հարցնում է նա, սակայն, փիլիսոփա արբեցողին։
— Այն, որ մի քանի այդպիսի կենացներ դատարկելուց ետ՝ գտնում եմ ինձ հավասար ոչ միայն ձեզ, որ անշուշտ
