Ա
Սրբազանը դեռ նոր էր զարթնել քնից, երբ առաջանորդարանի ծառան ներս գալով՝ հայտնեց սենեկապան սպասավորին թե՝ Մայր եկեղեցու լուսարարը վաղուց սպասում է դռանը՝ սրբազանին տեսնելու համար։
— Ի՞նչ ունի լուսարարը սրբազանի հետ,— հարցրեց սենեկապետը մի առանձին արհամարհանքով։
— Չգիտեմ, ասում է թե գաղտնիք ունի սրբազանին հաղորդելու։
— Գաղտնի՞ք։
— Այո։
— Այդ հետաքրքրական է, կանչիր նրան այստեղ,— հրամայեց սենեկապետը, ընդունելով որ քահանաներից մինը անպատճառ դավադրություն է սարքել սրբազանի դեմ։
Մի քանի րոպեից ներս մտավ լուսարարը։
Սա մի նիհար, միջին հասակով, համակրելի դեմքով և քաղցր նայվածքով երիտասարդ էր։ Տարիքը կլիներ մոտ երեսուն։ Եվ որովհետև սարկավագի աստիճան ուներ, ուստի հագած էր երկար պարեգոտ, որ նրա դալկահար ու մորուսով ծածկված դեմքին տալիս էր բարեպաշտ հավատավորի կերպարանք։
— Ի՞նչ ունիս սրբազանի հետ, որ այսպես վաղ կամենում ես անհանգստացնել նրան,— հարցրեց սենեկապանը՝ դիտելով լուսարարին մի բարձրահոն նայվածքով։
— Շատ կարևոր հաղորդելիք,— պատասխանեց վերջինս։
