նրան՝ փոխել կյանքի եղանակը և զբաղվել մի փոքր աշխարհային զվարճությամբ։
Գալով առաջնորցի նամակին՝ նա պատասխանեց նրան հետևյալը.
«Սրբազան հայր.
Ձեր լուսարարը խելագար չէ: Նրա հետ խոսել են այն ոգիները, որոնք խոսում էին մի օր Սոկրատի Մահմեդի, Լոյոլայի, Լութերի, Գյութեի և այլոց հետ։ Զանազանությունն այն է, որ հիշյալները հռչակավոր մարդիկ դարձան, իսկ սա, ամենաշատը, պիտի դառնա հայ քահանա։ Այսուամենայնիվ, վատ չի լինիլ, եթե լսեք նրան և մեռյալների պսակները հանել տաք եկեղեցուց։ Իրավ որ հաճելի չէ տեսնել եկեղեցում ստություն և կեղծիք վարագուրող իրեր»։
Սրբազանը կարդաց այս նամակը և սարսափեց։
— Հակո ,— կանչեց նա։
— Հրամմե, սրբազան,— բուսավ իսկույն սենեկապանը։
— Այ տղա, լուսարարի գժությունը վարակիչ է եղել։
— Ո՞նց թե վարակիչ, սրբազան։
— Այ, բժիշկն էլ է գժվել։
— Եո։
— Հապա՞։ Գրում է, թե ձեր լուսարարը Սոկրատի, Մահմեդի, Լութերի ու Գյոթեի նման խելոք մարդ է։
— Տեր աստված։
— Բաս. առաջին անգամն է, որ այսպիսի բան եմ իմանում։ Դեհ, շուտ վազիր երեցփոխի մոտ և ասա իմ կողմից, որ լուսարարին ներս չթողնե եկեղեցի, քահանաները կարող են գժվել․ գուցե, ժողովուրդն էլ վարակվի։ Հետո իմացրու բժշկին՝ որ չմտնե առաջնորդարան․ ես վախենում եմ նրանից։
Սրբազանի իմաստուն կարգադրության շնորհիվ լուսարարը արտաքսվեց պաշտոնից, իսկ բժիշկ Մալուխյանը այլևս չկոխեց առջնորդարանի դուռը։
