Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/117

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Էդ ի՞նչ օյին ես հանել դու։

— Ի՞նչ եմ արել:

— Ո՞նց թե ի՞նչ եմ արել։ Էն վեց պատվական մարդիկը, որ քեզ միաբերան ասըմ են` ստորագրի երեցփոխի կաշվին, ընչի՞ չես ստորագրում։

— Հո ստորագրում էի. բայց երեցփոխը չընդունեց իմ ստորագրությունը։

— Տե՛ս, տե՛ս, հալա ի՞նչ ա ասըմ։

— Ի՞նչ եմ ասում։

— Տո դու չե՞ս ասել, թե հաշիվը մեկ-մեկ պետք ա կարդամ, փռնացնեմ (համեմատեմ)։

— Հա, ասել եմ, ի՞նչ վատ բան եմ արել։

— Տո՛, բաս ըդենց խոսողի ստորագրությունը կընդունե՞ն:

Ես էս ա տասը տարի ա հաշվատես եմ ընտրվում, ե՞րբ եմ երեցփոխի հաշվին մտիկ տվել, յա քննել, որ դու էդ պիծի (փոքր) տեղովդ ուզում ես քննես։

— Ուրեմն լավ բան ես արել, էլի՞. ժողովուրդը քեզ հաշվատես է ընտրել նրա համար, որ դու միայն քո ստորագրությունը գնես երեցփոխի հաշվի տակ և դրանով էլ պարտքից ազատ համարես քեզ։

— Բա էլ ուրիշ ի՞նչ պիտի ըլի։

— Ինչպե՞ս թե ի՞նչ պիտի լինի, չի՞ կարող պատահել, որ երեցփոխը սխալվի, կամ դիտմամբ տվածն ավել, կամ ստացածը պակաս գրի՞, կամ փող թաքցնի՞...

— Սուս կաց տո՛, սուս կաց. էդ ինչե՞ր ես խոսում. իստակ անհավատ ես դարձել... Ադա, ժամի կողքիցը կպած օթախումը, էն խաչերի, խաչվառների միջումը սխալմունքը գողություն կըլի՞։

— Ինչի՞ չի լինիլ. հենց ժամի միջումն էլ կլինի,— նկատեցի ես։

Հայրս շրթունքները հուպ տվավ, խեթ-խեթ նայեց վրաս և գլուխը տխրությամբ շարժելով՝ դուրս գնաց։

Այդ նշան էր, որ նա այդ վայրկյանին ամենադժբախտ մարդը համարեց իրեն` ինձ նման անառակ որդի ունենալու համար...։