Լիդա Պավլովնան, որ աչքի տակով նայելով, տեսնում Էր թե ինչպե՜ս որդու հայացքը անշարժ մեխվել է գեղանի օրիորդի վրա, շտապեց օգուտ քաղել դեպքից և խոսքը դարձնելով ամառանոցի վրա, հայտնեց թե ինչպես ապերախտ Պետյան որոշել է միայնակ թողնել իրեն այս ամառ։
— Ինչպես, մի՞թե կարերի է,— բացականչեց տիկին Մարկոսյանը այնպիսի մի եղանակով, որ կարծես հայտնված նորությունը վերաբերում էր մի մեծ եղեռնագործության։
— Այո՛, միայնակ է թողնում և գնում է ճանապարհորդելու,— ավելացրեց նա տխրությամբ և ընդ նմին սպասելով, որ բարեկամուհին մեղադրական մի ազդու ճառ ուղղե որդուն։
— Այդ ձեզ չի վայելիլ, պարոն Պետրոս,— նկատեց տիկինը լրջությամբ։— Ինչպե՜ս կարելի է, որ այսքան ժամանակ օտարության մեջ մնալուց հետո, չմնաք այժմ ծնողներիդ մոտ գոնե այնքան, որ նրանք իրենց կարոտը առնեն ձեզանից: Ուրիշները նույնիսկ գործերնին թողնելով, գալիս են ծնողների հետ ամառն անցրնելու, իսկ դուք, որ այստեղ եք, մի՞թե պիտի թողնեք նրանց ու հեռանաք։
— Բայց երբ հարկը պահանջում է։
— Ի՞նչ հարկ. ամառը հանգստության ժամանակ է և ոչ գործի, ոչ մի հարկ այդ ամիսներում չի կարող ստիպել մարդուն զրկել իրեն ամառանոցի մաքուր ու զով օդից, հանգստությունից... Ա՛յ, մենք էլ տնով-տեղով գնում ենք Բորժոմ, եթե դուք էլ գաք, միասին կլինենք և հիանալի ժամանակ կանցնենք։
— Հանդեսներ կսարքենք, կոնցերտներ կտանք, իսկ այդ բաներում դուք մեզ միշտ կօգնեք,— ավելացրեց օրիորդը շտապելով մասնակցել մոր ցանկությանը։
— Հանդեսնե՞ր, ի՞նչ նպատակով,— հարցրեց երիտասարդը հետաքրքրությամբ։
— Իհարկե բարեգործական, այդ մասին խնդրել են մեզ մի քանի ընկերությանց վարչություններ։
— Ձե՞զ։
— Այսինքն ինձ և ընկերուհիներիս։
— Հասկանում եմ։ Եվ, իրավ, ամառանոցում հաջող մուտք կունենար։
