Գյուղամիջից անցնելիս նրանք հանդիպեցին հիսունը անցած մի կարճահասակ, փոքրադեմ, խուզած մորուքով, սուր հայացքով և գոտեպինդ հագնված մարդու, որ չնայելով տարիքին, ճանապարհն ընթանում էր ժրությամբ։ Մոտենալով քահանային, նա հանեց մորթե գդակը, «օրհնյա՛ տեր» ասաց և ապա նորեն գլուխը ծածկելով, բարևեց տանուտերին և նրա հյուրին.
— Աստված օրհնեսցե, ո՛ւստա Պետի, էդ ուր ես գնում,— հարցրեց քահանան։
— Ա՛ դեր, աս՛ըմ են Խոջան եկել ա, հրաման ա բիրել, որ էն խեղճ Սայու տունը վեր գրի, գնըմ եմ տենամ կարամ խնդրեմ, աղաչեմ, բալքի թե (գուցե) մարդ ա, սիրտը ռահմ (գուե) ընկնի, մի քիչ էլ ա մոհլաթ (միջոց) տա։
— Ա Պետ, ես Խոջին տեհա, գնում էր Սեմենովկա, ասեց էգուց եմ եդ գալու,— հայտնեց քահանան։
— Հա։
— Հա' ։
— Դե էն ա, ասա, գնացել ա պրիստավի եդնից էլի, չուն պրիստավը էրեկ ընդեղ էր... էդ հու բանը դժարացավ,— գուշակեց․գյուղացին։
— Դե խի ա դժվարանում, թե մոհլաթ տալու ըլի, էգուց էլ կըտա,— հուսադրեց քահանան։
— Չէ, ա դեր, պրիստավը որ եկավ, բանը խարաբ կըլի․ ռուս մարդ ա, լյուզուն գիտում չենք, խոսքը հըսկանում չենք. «պաշոլ դուռակ» ա ասիլու, հու խեղճի էլած չէլածը փեչատի (կնքե), նրա հետ մենք ո՛նց խոսանք։
— Ա' հրես խոսողն ըստի չի, ասլանի տոլ կանգնած, ռուսի լյուզուն էլ գիդա, փռանդինն էլ,— ասաց քահանան, ցույց տալով Կամսարյանին։
— Հա՜, դե ո՜ւր ա, էդ հու ասծու օղորմութինը կրլի։
— Ինչ բան է այդ,— հետաքրքրվեց երիտասարդը։
— Ըստեղ մի գեղացի ունենք, Խոջա Միրզին փող ա տալացուկ (պարտ). սա ուզում ա բարեխոսի, բալքի թե Խոջան մի քիչ էլ ա մոհլաթ տա,— բացատրեց քահանան:
