— Աստված օգնական,— ասաց Կամսարյանը և մոտեցավ վանահոր աջն առնելու։
— Աստված պահապան, որդի, բարով ես եկել. բա հե՞ր ես էստեղ կայնել։
— Պարոնին ման ենք ածում, հայր սուրբ,— խոսեց երիտասարդ աբեղան։
— Ման եք ածո՞ւմ... բա դուք ման ածիլն ինչ եք գիտում,— հեգնեց վանահայրն աբեղաներին և ապա մի առանձին լրջություն տալով դեմքին` — գնացեք, գնացեք, ճաշի ժամն[1] սկսել են, իմ հյուրին ես ման կածեմ,— ասաց և աբեղաները լուռ հեռացան դեպի ս.Աստվածածնի եկեղեցին։
Կամսարյանին մի կողմից անախորժ թվաց վանահոր անտակտ դիտողությունը, բայց մյուս կողմից էլ գոհ եղավ նա, որ վերջինի միջամտությանը ազատեց իրեն դժվար կացությունից։
— Ասում ա «ման ենք ածում»,— խոսել սկսավ վանահայրը—սաղ սհաթ ա, էն տեղից մտիկ եմ տալի, տեսնում եմ հալա սուրբ Մինասի (քանդած մատուռի) մոտ... ա տնաշեննեը, բա դա ման ածիլա, ախար ուխտավոր ա, եկել ա, որ բան տեսնի, իրա ուխտն անի, ի՞նչ եք յախան (օձիքը) բռնել, ջոշ եկել (շատախոսում)։
Այս ասելով վանահայրը սկսավ առաջանալ Կամսարյանի և մոտը եղող վարդապետի հետ և, միևնույն ժամանակ, շարունակել յուր խոսքը.
— Այ, էդ ջահիլները դիփ էսենց են, թե որ թողնես, խամ մարդ ճանգեն, առավոտից մինչ իրիգուն հետը խոսան. բայց թե բան ու գործ անե՞ն, չէ։ Մենք էլ ենք ջահել էլել, ամա դրանց պես չենք ելել։ Օղորմած հոգի Օհանես վարդապետը, որ իմ ջահել վախտը վանահայր էր, շատ խիստ մարդ էր, հեչ թողիլ չէր, որ միաբանը, ժամից դուրս գալուց եդը, մի տեղ էլ ա երևա, պտի իրա խուցը մտներ, սուրբ գիրք կարդար։ Մին էլ էն ա ճաշի վախտը կէթար սեղանատուն, իրա ճաշը կուտեր ու մեկ եդ կմտներ իրա օթախը։
- ↑ Սևանում ամեն օր կատարվում է չորս ժամերգություն-գիշերային, ճաշու, երեկոյան և հանգստյան։
