— Խոջա, քե ղուրբան, իմա՞լ դյուզը չես ասելի. տյուն ինձի մինակ քսան մանեթ ես տվե,— միջամտեց Սային հուսահատ ձայնով։
— Բա շահ չըկա՞, մյուդաթ չըկա՞— բարկացավ Խոջան։
— Հա, իդենց ասա′, մյուտաթ հալբաթ որ կա... համաձայնեց Սային՝ ձայնը ցածրացնելով։
— Քանի՞ տարի է, որ քսան մանեթ ես տվել սրան,— հարցրեց Կամսարյանը։
— Ի՞նչ գիտամ, շա՜տ...
— Էլի՛. մի ասա՛։
— Չորս տարի ա, ա՛ղա,— պատասխանեց Սային։
— Այնպե՞ս է, չորս տարի՞ է,— հարցրեց Պետրոսը Խոջին, բայց նա չպատասխանեց:
— Չորս տարի ա, չորս,— հաստատեցին գյուղացիներն ամեն կողմից:
— Քանիսո՞վ ես շահ հաշվել, որ 20 մանեթը չորս տարումը դարձել է 131 մանեթ:
— Էդ իմ բանն ա, քե ի՞նչ, յա դու ո՞վ ես, որ իմ գործումը խառնվում ես,— նկատեց Խոջան կոշտ կերպով, կամենալով, այդպիսով վի՛րավորել և հեռացնել անսպաս միջամտողին։ Ապա դառնալով պրիստավին ասաց.— ղասպատին պրիստավ, պաժալուստա, իդի կոնչի, մինե վաժնի դելը եստ, դոլգի նե մագու իզդես սիդեթ։ Կամենում էր ասել՝ պարոն պրիստավ խնդրում եմ, ե՛կ վերջացրու, կարևոր գործ ունիմ, չեմ կարող այստեղ երկար մնալ։
Պրիստավը մոտեցավ։
— Գիտե՞ք ինչ կա, Վասիլ Իվանիչ,— դարձավ Պետրոսը վերջինիս.— այս մարդը չորս տարի առաջ 20 ռուբլի է տվել յուր պարտապանին և այժմ նրանից պահանջում է 131 ռուբլի։ Ես հետաքրքրվում եմ իմանալ թե՝ քանիսո՞վ է տոկոս հաշվել, բայց նա չի ուզում պատասխանել։
— Сколько процентов считали?—հարցրեց պրիստավը ծիծաղելով։
— Կակոյ տեբե դելը. իսպոլնի լիստ շտո՞ գավարիտ. տակ նադը դելայտ,— պատասխանեց Խոջան, կամենալով ասել «Քեզ ի՞նչ, հրամանագիրն ինչ ասում է, դու այն պետք է անես»։
