— Հասկանում եմ, ոչ ոք հույս չուներ: Բայց ես ահա եկա։
— Ինչպե՜ս լավ է, որ եկաք, եթե գիտենաք, թե որքա՜ն պետք ունինք ձեզ։
— Եթե կարող եմ մի բանով ծառայել օրիորդին...
— Ոչ, հասարակությանը։
— Հարկավ՝ ձեր հրամանով։
— Այդպես ընդունեցեք, եթե կամենում եք,— ասաց օրիորդը քնքշաբար ժպտալով։
— Այդպես եմ ընդունում, հաճեցեք հրամայել։
— Այսօր ճաշին մենք ձեզ հետ ենք, Վարանցովի պարկում... Այնպե՜ս է, Լի′դիա Պավլովնա,— դարձավ օրիորդը տիկնոջը։
— Այո, սիրելիս, բոլոր հյուրերին հայտնված է։
— Իսկ երեկոյան մենք կունենանք նվագահանդես։
— Բարեգործական նպատակո՞վ։
— Այո, և հարուստ ծրագրով։
— Եվ մենք ուրեմն պատիվ կունենանք ձեր հրաշալի ձայնն ու դաշնամուրի նվագը լսելու։
— Այսինքն պատիվ կանեք մեզ լսելու։
— Եվ ի՞նչ կտորներ կերգեք կամ կնվագեք։
— Այդ կիմանաք աֆիշայից, բայց բանն այդ չէ։
— Հապա՞։
— Նվագահանդեսից հետո, մենք կունենանք պարահանդես։
— Կոտիլինո′վ...— ճչաց դահլիճի մյուս կողմից Ադելինայի ընկերուհիներից մինը։
— Այդ էլ լավ է։
— Լավ է այն պատճառով, որ դուք այստեղ եք։
— Այդ ի՞նչ է նշանակում,— ժպտաց երիտասարդը։
— Երևակայեցեք, որ մինչև այժմ մենք դեռ չգիտենք թէ ո՞վ պիտի լինի մեր dirigeur-ը, որովհետև չենք ընտրած։
