— Տես թե մեր բարեկամը ինչպե՞ս է գրավվել նորեկով, — դարձավ Վերա Վասիլևնան ամուսնուն։
Ես ետ նայեցի և տեսա, որ նրանք ծիծաղում են։
— Այո՛, տիկին, այս նորեկը շատ է զբաղեցնում ինձ, — ասացի ես։
— Այդ արդեն երևում է, որովհետև դուք այլևս այս կողմը չեք նայում։
— Իրավունք էլ ունի, նրա աչքերն զբաղված են արժանավոր առարկայով, — հարեց Իվան Իվանիչը։
— Իմ աչքերից ավելի՝ միտքն է զբաղված, — նկատեցի ես։
— Ձեր մի՞տքը, մի՞թե կարելի է, — զարմացավ տիկինը։
— Ի՞նչը չէ կարելի, — հարցրի ես։
— Որ տղամարդը նստե գեղեցկուհու առաջ և մտածե։
— Այդ ինձ շատ է պատահում։
— Դուք ուրեմն ձանձրալի ասպետ կլինիք կանանց համար, — նկատեց տիկինը ծիծաղելով։
— Այո՛, տիկին, դեռ ոչ ոք չէ գովել ինձ այդ պաշտոնի համար, — խոստովանեցի ես։
— Բայց ի՞նչ եք մտածում։
— Ա՛յն թե՝ ինչո՞ւ այս հրաշալի ծաղիկը թառամել է փշերի մեջ։
— Վանքի մասի՞ն է ձեր խոսքը։
— Այո՛, տիկին, ամեն կրակ մարող այդ ցուրտ շիրիմի մասին։
— Բայց համոզվեցեք, որ նա թառամել է յուր թփի վրա, այդ ավելի լավ է, քան թե նա պոկվեր թփից և թառամեր մի տղամարդի անմաքուր ձեռքերում։
— Բայց նա կարող էր զարդարել մի արժանավոր կուրծք։
— Մի քանի ժամ միայն։
