Բայց ի՞նչ էր նա իսկապես։
Մինչդեռ այս մտքերում խորասուզված՝ ակնապիշ նայում էի գեղանի քրոջը, նա հուշիկ մոտեցավ․ կրկնեց յուր շնորհակալությունը և քաղցր ժպտալով խնդրեց ինձ թողնել տոպրակը, որի ծայրից դեռ բռնած` սպասում էի բեռնակրի։
Ես ետ չքաշվեցա և շարունակում էի նայել նրա սիրուն երկնագույն աչերին։
Ի՞նչ հասկացավ նա այդ բանից, և որի՞ տեղ դրավ ինձ, չգիտեմ. նա տարավ ձեռքը գրպանը և հանելով այդտեղից յուր աղքատիկ պորտմոնեն հանեց նրա միջից մի փոքրիկ արծաթ փող և պարզելով դեպի ինձ՝ քաշվելով ու շիկնելով ասաց.
– I'a Jon.... je n′en al plus... (ներեցեք, ավելին չունիմ)։
Ես իսկույն թողեցի քսակը և ապուշ կտրած նայում էի գեղեցկուհուն, որ անգիտության ու վարանման այդ վայրկենին դարձել էր ավելի հրապուրիչ։
Այս կինն, ուրեմն, ոչինչ չէր հասկացել այն ամենից, ինչ որ ես արել էի... նա, մինչև անգամ, գաղափար չուներ այն մասին, թե մարդիկ սովորեն ծառայություն անել կանանց, կամ այդ պատրվակով՝ հետևել յուր նման գեղեցկուհիներին... նա չգիտեր թե՝ ինչ զորություն ունին յուր խաժակն աչքերը և ի՞նչ հրապույր յուր անմեղ ժպիտը... Բայց նա գիտեր, տեսել էր, որ բեռնակիրներ կան աշխարհում, որոնք ծանրոցներ են տեղափոխում և դրա համար էլ ստանում մի քանի սու։ Ուրեմն ես ևս, որ, առ ի չգոյէ բեռնակրի, հանձն էի առել յուր տոպրակը բերել մինչև պլատֆորմ և որ այժմ կանգնած սպասում էի մի բանի, նշանակում է թե սպասում էի ոչ թե կառքի, կամ բեռնակրի, և կամ վերջին անգամ իրմով զմայլվելու, այլ դրամական վարձատրության...
Եվ մինչդեռ նա ձեռքը պարզած՝ նայում էր ինձ և իսկապես զարմանում թե՝ ինչո՞ւ չեմ փողն ընդունում, ես գլուխս շարժեցի և մի վերջին անգամ էլ հիացման հայացքս ուղղելով իրեն, ճշմարիտ հուզմամբ բացականչեցի․— О Sankta Simplikitas (ո′վ սուրբ պարզություն)։
