Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Թե մոտենամ վառ շուրթերիդ,
Նրանք իսկույն կպաղին,
Թե ջերմաշունչ դիմեմ քո գիրկ,
Կըցրտանա նա կրկին։
Գիտես, գուցե, սիրել տաքուկ,
Բայց ինձ չէ որ պիտ սիրես,
ոչ էլ Ւնձ է, որ քո փափուկ
Սիրտը պիտի նվիրես…
Թող ուրեմն, տկար ձայնից
Չըբորբոքվի մեծ հրդեհ,
Դատարկ տեղը հոգիս իզուր
Չզգա ոչինչ բարձր ու վեհ.
Ո՛չ մուսայից խնդրե ավյուն,
Ո՛չ երազե լիահույս,
Ո՛չ քնարի լարը շարժե,
Ոչ երգ երգե սրտահույզ։
Զի անկենդան ու անմիտ է
երգը սրտի պուետին,
Երբ նա սիրո տաճարի մեջ
Աղոթավորն է հետին,
Երբ նրան խանդ չի ներշնչում
Կուսի սերը ճշմարիտ
Եվ ժպիտը սիրապարար
Կամ արցունքը մարգարիտ։
|
|
