Անծանոթ էին ինձ ներքին տանջանք
Սրտամաշ հառաչ, գաղտնի արտասուք…
Արևն ինձ համար ծագում էր ուրախ,
Բնությունն՝ անվերջ ժպտում երեսիս.
Լուսինն՝ ինձ մտքեր թելադրում խաղաղ,
Գիշերը հանգիստ քուն բերում աչքիս…
2
Սակայն… ո՜հ, անե՜ծք այն չար վայրկենին,
Որ հոգվույս նախկին հանգիստը խլեց,
Եվ որ պահապան իմ հըրեշտակին
ճակատիս գիրը ջնջել արգելեց։
Եվ կարող էի միթե գուշակել
Թե՝ մենաստանի սրբարանի մեջ,
Ուր հսկումն, աղոթքը, մրմունջ ու տաղեր
Վառում են մեր մեջ լոկ «երկնային սեր».
Ուր աշխարհային հրապույրները
Չեն հաղթահարում մարդկային հոգին,
Ուր սրտերի մեջ լռում կրքերը,
Սուրբ զգացմունքներ վառվում են ուժգին.
Թե օծյալ, սրբյալ այդ վեհավայրում,
Մի զույգ աչերի կրակոտ նայվածքեն
Պիտի բորբոքեր իմ դժբախտ սրտում
Սիրո և հրո մի անշեջ գեհեն…:
3
Հիշում եմ. ամռան երեկո էր այն,
Վարդավառ տոնի նախատոնեքին,
Ուխտավորների ստվար բազմությամբ
Լցված էր վանքի մեր եկեղեցին:
Եվ ահա այդտեղ, խորանի առաջ,
Տեսի ես նըրան խնկարկման ժամին.
Չէ՛ր նա հոգեղեն, ա՛յլ հոգի անմահ՝
