Մութը պատել էր։ Երկնքի վրա
Փալփլում էին անհամար աստղեր.
Եվ խավարապատ լեռների ետքից,
Ծագում էր լուսնի շառագույն լապտեր։
Նայեցի, վանքում լռել էր արդեն,
Ոսխտավորների տոնական աղմուկ.
Ամեն տեղ մարել կրակ ու ճրագ,
Եվ մարդիկ հոգնած քուն մտել խորունկ։
Տխուր, վշտակոծ ելա անտառից,
Քայլերս ուղղեցի դեպի մենաստան,
Որպեսզի գիշերն ազատ փորձանքից,
Եվ խաղաղ խցում առնեմ օթևան։
Բայց ո՞ր հանցանքիս համար, չգիտեմ,
Հալածում էր ինձ իմ բախտը դաժան.
Այնտեղ, ուր եկա հանգիստ պտրելու,
Ինձ նոր տանջանքներ եկան հանդիման։
Վանքից դուրս` կանաչ կա մի դարևանդ.
Ուր սավառնում են խրոխտ նոճիներ,
Եվ ուր բխում է աղբյուր ադամանդ,
Հեզիկ սահելով դեպ հեռու ձորեր.
Ուր կան վարդենիք և մրտենիներ,
Եվ ուր ծաղկում է վայրենի շուշան,
Ուր քանի մի լուռ, տխուր շիրիմներ,
Ծածկում են հին հարց նշխարք սրբազան։
Այդտեղ, մամռապատ մի ժայռի վրա
Գեղանի աչերն հառած դեպ լուսին`
Ես դարձյալ տեսի… հ՞ո, երազ չէր սա.
Տեսի, այո՛, նույն հրաշալի կուսին…
