ԴՈՆ-ԺՈւԱՆ
(ՊՈւՇԿԻՆԻՑ)
Leporello
О statua gentilissima
Del gran Commedatore
Al, Padroni!
Don glovanni
ՏԵՍԱՐԱՆ Ա.
Գիշեր, Մադրիդի մոտ մի գերեզմանատուն ԴՈՆ-ժՈւԱՆ ԵՎ ԼԵՊՈՐԵԼԼՈ
ԴՈՆ-ԺՈւԱՆ— Սպասենք այստեղ գիշերվան։
Օ՜ վերջապես հասանք մենք Մադրիդի դռներին:
Կթռչեմ շուտով ծանոթ փողոցներով,
Բեղերս ծածկած թիկնոցով, հոնքերս գլխարկով,
Ի՞նչ ես կարծում, ինձ կճանաչե՞ն։ ԼԵՊՈՐԵԼԼՈ— Այո, Դոն-Ժուանին ճանաչել դժվար է
Այնպիսի մեկին, որպիսին նա է,
Բյուրավորները կան։ ԴՈՆ-ԺՈւԱՆ— Ծաղրում ես, ինչ է,
-Ո՞վ պիտի ճանաչե. ԼԵՊՈՐԵԼԼՈ— Առաջին պահնորդը, գնչուն,
Արբած նվագածուն,
Կամ թե քեզ նման գլխարկ ու վերարկուով
Եվ սուրը կռան տակ՝ մի լպիրշ ասպետ։ ԴՈՆ-ԺՈւԱՆ— է՜հ ի՜նչ փույթ. թող հենց ճանաչեն
Միայն թե չհանդիպեր ինքը, թագավորը։
Թեպետ Մադրիդում
Ոչ ոքից չեմ վախում։
