Էջ:Muratsan, vol. 7.djvu/57

Դուք, ասում են, անաստված անառակն եք,
Դուք կատարյալ դև եք,
Քանի՜ թշվառ կանանց եք կործանել…
ԴՈՆ ԺՈՒԱՆ— Մինչև այժմ նրանցից ոչ մեկին չեմ սիրել:
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— Եվ ես հավատա՞մ, որ Դոն ժուանը
Սիրահարվել է առաջին անգամ.
Որ նա իմ մեջ նոր զոհ է որոնում։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Եթե ես ձեզ խաբել կամենայի,
Արդյոք կխոստովանեի, կարտասանեի
Այն անունը, որ դուք լսել չեք կարող,
Հապա ուր է այստեղ հեռատեսությունը,
Նենգամտությունը։
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— Ո՞վ կարող է ձեզ հասկանալ,
Բայց դուք ինչպե՞ս կարողացաք այստեղ մտնել,
Ձեզ կարող էին ճանաչել
Եվ մահերնիդ անխուսափելի կլիներ։
ԴՈՆ ԺՈՒԱՆ— Ինչ կնշանակե մահ.
Տեսակցության մի քաղցր ակնթարթի համար
Ես անտրտունջ իմ կյանքը կտամ։
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— Բայց այստեղից ինչպե՞ս պիտի դուրս գաք,
անզդո՜ւյշ։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— (Նրա ձեռքերը համբուրելով):
Եվ դուք խեղճ Ժուանի կյանքի համա՞ր եք հոգում.
Ուրեմն քո երկնային հոգվո մեջ, Դոնա Աննա,
Ատելություն չկա՞:
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— Ա՜խ, եթե ես կարողանայի ձեզ ատել…
Այսուամենայնիվ, մենք պիտի բաժանվինք։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Մեկ էլ ե՞րբ կտեսնվինք։
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— Չգիտեմ, երբևիցե։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Իսկ վա՞ղը։
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— Որտե՞ղ։
ԴՈՆ ԺՈԻԱՆ— Այստե՛ղ։
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— Օ՜, Դոն Ժուան, ինչպես ես թույլ եմ սրտով։
ԴՈՆ ԺՈՒԱՆ— Իբրև ներմանդ գրավական՝ մի խաղաղ համբույր…
ԴՈՆԱ ԱՆՆԱ— Ժամանակն է, հեռացի՛ր։