Էջ:Nar-Dos, Colleced works, vol. 1 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/548

— Լավ, որ այդպես է, այդ թողնենք, մինչև որ երևի բախտ կունենամ նրան անձամբ տեսնելու։ Այժմ պատմիր ինձ՝ ինչպես պատահեց այդ բանը։

— Ի՞նչը։

— Այսինքն ի՞նչպես եղավ, որ հանկարծ սիրահարվեցիր և նշանվեցիր։

— Իսկապես որ հանկարծ,— ծիծաղեց Գարեգինը և նստեց իր առաջվա տեղը։— Այ, ինչպես պատահեց։ Անցյալ շաբաթ, երեկոյան, փողոցում հանդիպեց ինձ մեր հին բարեկամներից մեկը, մաքսատան մի հին ծառայող Բաղիրյան ազգանունով, որին փոքր ժամանակս շատ էի սիրում, որովհետև քանի մեր տուն գար, միշտ կոնֆետ կբերեր ինձ համար։ Հորս մահից, առհասարակ մեր ընտանիքը քայքայվելուց հետո համարյա ոչ մի անգամ չէինք պատահել իրար։ Ես իսկույն ճանաչեցի նրան, բայց նա չճանաչեց։ Հետո, որ իմացավ ով եմ, այնքան ուրախացավ, որ կարծես կորած որդի ուներ ու հանկարծ գտավ։ Մի առ մի հարցրեց հանգամանքներս և որ իմացավ ամուսնացած չեմ, կպավ թե՝ «քեզ պետք է ինձ փեսա դարձնեմ»։ Ու զոռով քարշ տվեց ինձ իրենց տուն, որ աղջիկը ցույց տա։ Ճիշտն ասած, շատ էլ չդիմադրեցի, որովհետև մտածում էի՝ մի բան, որ ամուսնանալու միտք չունեմ, զոռով հո չի կապելու վզիս, թեկուզ ոսկի աղջիկ էլ ունենա։ Բայց բարեբախտաբար թե դժբախտաբար, աղջիկը տանը չէր կամ, գուցե տանն էր և չերևաց — չկարողացա իմանալ,— այնպես որ այդ երեկո չտեսա նրան։ Կարծում էի, թե բանը դրանով էլ վերջացավ։ Բայց չէ։ Տեսնեմ այս երեկո եկավ ինձ մոտ, թե՝ «վեր կաց գնանք, աղջկաս ասել եմ տանը մնա, պետք է ծանոթացնեմ քեզ նրա հետ»։ Դու գիտես էլի, ինչքան փափուկ երես ունեմ, ոչ մի կերպ դիմադրել չկարողացա. էլի զոռով քարշ տվեց։ Ճանապարհին ներս տարավ իր ծանոթ ակնավաճառի մի խանութ, վերցրեց այս մատանին և սրա էլ մի հատը, զոռով գրպանս կոխեց, թե՝ «կհավանես աղջկաս — կտաս, չես հավանի — կբերես ետ կտաս»։ Լավ։ Վեր կացանք գնացինք։ Գնացինք ու...

Գարեգինը սկսեց ծիծաղել...